Ο μετεωρίτης, ο άπληστος άνθρωπος και μια πετρελαιοκηλίδα

Μια φορά και ένα καιρό στο μακρυνό γαλαξία πριν 65 εκατομμύρια χρόνια ένας μετεωρίτης πήρε μια τέτοια πορεία που τον έστειλε πάνω σε ένα πλανήτη που ονομαζόταν Γη. Πολύ διαφορετικό από ότι είναι τώρα....
Τοτε υπήρχαν κανονικοί δεινόσαυροι και άλλα εκ φύσεως τέρατα και όχι οι σύγχρονοι δεινόσαυροι οι δίποδοι ανθρωπόμορφοι, με το μυαλό τέρατος που σχεδιάζουν την ιστορία του πλανήτη πίσω από οβάλ και άλλου σχήματος γραφεία.

Τότε ζούγκλες ήταν εκ φύσεως σχεδιασμένα, οικοσυστήματα πολύ διαφορετικά από τη σημερινή χλωρίδα και πανίδα, αν κρίνουμε από ότι βλέπουμε στον Αμαζόνιο - ότι έχει απομείνει βέβαια - και όχι ζούγκλες μπετόν συγκροτήματων πόλεων με τοξική ατμόσφαιρα
Μα η μεγάλη διαφορά ήταν ότι τότε δεν υπήρχαν άνθρωποι Ο πλανήτης υπήρξε και χωρίς τους ανθρώπους και όμως.....

Υπάρχουν στοιχεία ότι ο κρατήρας Chicxulub διαμορφώθηκε όταν χτύπησε αυτός ο μεγάλος μετεωρίτης τη γη 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, κάτι που μπορεί να οδήγησε στο γεγονός της κρητιδικής-τριτογενούς εξόντωσης.
Αυτά συνέβησαν στα βάθη της ιστορίας του πλανήτη μας στο κόλπο του Μεξικού όπου και έσκασε αυτός ο φοβερός μετεωρίτης.

Ο κόλπος του Μεξικού είναι το ένατο μεγαλύτερο σώμα ύδατος στον κόσμο.Είναι μια ωκεάνια λεκάνη που περιβάλλεται κατά ένα μεγάλο μέρος από τη βορειοαμερικανική ήπειρο και το νησί της ΚούβαςΟριοθετείται στα βορειοανατολικά, το Βορρά και τα βορειοδυτικά από την ακτή του Κόλπου των Ηνωμένων Πολιτειών, στα νοτιοδυτικά και το νότο από το Μεξικό, και στα νοτιοανατολικά από την Κούβα, τμήμα του Ατλαντικού Ωκεανού.

Οι παλιρροιακές διακυμάνσεις είναι εξαιρετικά μικρές και οφείλονται στη στενή σύνδεση με τον ωκεανό. Η λεκάνη του κόλπου έχει επιφάνεια περίπου 1.600.000 χλμ². Σχεδόν η μισή από τη λεκάνη είναι ρηχά διπαλιρροιακά ύδατα. Στο βαθύτερό του σημείο είναι 4.384 μ στο Sigsbee Deep, μια ανώμαλη γούρνα με μήκος μεγαλύτερο από 550 χλμ. Ο κόλπος του Μεξικού διαμορφώθηκε πριν από περίπου 300 εκατομμύρια έτη ως συνέπεια της βύθισης του θαλάσσιου πυθμένα.

Στις 20 Απριλίου 2010 συνέβη μια άλλη έκρηξη, όχι εξ ουρανού, αλλά από την ανθρώπινη βλακεία να χρησιμοποιείται το πετρέλαιο σαν πηγή ενέργειας, στην εξέδρα άντλησης πετρελαίου «Deepwater Horizon» της British Petroleum BP στον Κόλπο του Μεξικού, που στάθηκε η αιτία για τη πρόκληση της πιο πολυσυζητημένης πετρελαιοκηλίδας των τελευταίων δεκαετιών.

Μια άλλη έκρηξη που είχε γίνει πριν από 31 χρόνια στην ίδια περιοχή – στο νοτιότερο τμήμα του Κόλπου κοντά στο Μεξικό– οδήγησε στη μεγαλύτερη πετρελαιοκηλίδα εν καιρώ ειρήνης όλων των εποχών.

Μετά τις εκρήξεις «βαθέων υδάτων» στο Deepwater Horizon και το Ixtoc, στον θαλάσσιο πυθμένα διέρρευσαν πετρέλαιο και φυσικό αέριο υψηλής πίεσης. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα γαλακτώδες μείγμα πετρελαίου, φυσικού αερίου, νερού, άμμου και σωματιδίων σκόνης.

Η πρώτη πετρελαιοκηλίδα του Ixtoc αποκάλυψε τη μοναδική αντοχή αυτού του οικοσυστήματος σε μια τόσο εκταταμένη στην χλωρίδα και πανίδα καταστροφή.
Η ζημιά που προκλήθηκε από την πετρελαιοκηλίδα Ixtoc ήταν τεράστια. Μεταξύ των μεγαλύτερων θυμάτων ήταν οι ακτές –κυρίως στο Μεξικό αλλά ως ένα βαθμό και στις Ηνωμένες Πολιτείες– καθώς και μεγάλος αριθμός πουλιών που υπέκυψαν, παρά τις προσπάθειες διασκορπισμού της κηλίδας. Εξαιτίας του διαχωρισμού, οι γαρίδες, τα καλαμάρια και ορισμένοι πληθυσμοί πουλιών δέχθηκαν σφοδρό πλήγμα, ενώ τα αλιεύματα επλήγησαν ακόμη περισσότερο.

Στην περίπτωση της έκρηξης του Ixtoc επιβεβαιώθηκε το ρητό «ουδέν κακόν αμιγές καλού» -για τα αλιεύματα του Μεξικού- καθώς η θεαματική μείωση των πιέσεων για αλιεία επέτρεψε στους πληθυσμούς που βρίσκονταν στο χείλος της εξαφάνισης να αναπληρωθούν, με αποτέλεσμα πέντε χρόνια αργότερα να είναι δύσκολο να βρει κανείς υπολείμματα πετρελαίου ή απειλούμενους πληθυσμούς. Θετικό ρόλο έπαιξαν και οι υψηλές θερμοκρασίες του Κόλπου του Μεξικού, καθώς η αποκατάσταση είναι πιο γρήγορη στα θερμά παρά στα ψυχρά νερά.

Η φύση επούλωσε τις πληγές της και ανάρρωσε αλλά υπολόγιζε χωρίς το ξενοδόχο, την απροσμέτρητη ανθρώπινη βλακεία και απληστία που δεν έχει όρια.

Σήμερα και μετά από μεγαλόστομες δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα, ότι θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη η BP, ως υπαίτιος για τη τεράστια και σε εξέλιξη οικολογική καταστροφή που διαδραματίζεται πιά και στα παράλια των ΗΠΑ, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η Αμερικανική περιβαλλοντική πολιτική στρώνει μια χαρά το χαλί σε τέτοιες καταστροφές, όπως έλεγε στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης του 2009 ανώτατος Ευρωπαίος αξιωματούχος.
"Αν το Πρωτόκολλο του Κιότο εγκαταλειφθεί, θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια για τη διαπραγμάτευση ενός άλλου σχεδίου και η καθυστέρηση αυτή ίσως αποδειχθεί καταστροφική για το περιβάλλον.
Στην Ευρώπη θέλουμε να κτίσουμε πάνω στο Κιότο, αλλά η πρόταση των Ηνωμένων Πολιτειών ουσιαστικά το σκοτώνει πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, θα πάρει καιρό. Ισως το 2015 ή το 2016 τεθεί κάτι σε ισχύ, ποιος ξέρει» είπε

Η διαπλοκή πολιτικής και πετρελαϊκών εταιρειών αποδεικνύεται πια όχι μόνο ολέθρια στους τομείς εξωτερικής πολιτικής, ανεβάζοντας στο Λευκό Οίκο πλανητάρχες - μαριονέτες (άσπρου ή μαύρου ανοιχτού δέρματος), αλλά τοξική και επιβλαβής για το μέλλον του πλανήτη.

Το χειρότερο, σύμφωνα με τον ευρωπαίο αξιωματούχο που μίλησε στον «Guardian», είναι ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να ορθώσει ανάστημα απέναντι στις ΗΠΑ. «Δεν είμαι βέβαιος ότι η Ευρώπη έχει το θάρρος για μια αντιπαράθεση, και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα» είπε.

Οι μάσκες όμως έπεσαν, τα κρυφά κέντρα εξουσίας δεν είναι πια κρυφά και κινούνται απροκάλυπτα βάζοντας στη γωνία ακόμη και τα πιο πειθήνια πιόνια τους τους πολιτικούς. Γνωρίζουμε και είμαστε δέκτες των επιπτώσεων των αποφάσεων τους είτε αυτό μεταφράζεται σε απώλειες περιβαλλοντικές ή ανθρωπίνων ζωών ή ακόμη υποβάθμισης της ζωής μας, μέσω της οικονομικής ένδειας. Η σημερινή κρίση δεν είναι παρά ένα crash test. Δεν υπάρχει πιά το "αυτό συμβαίνει πολύ μακριά μας", είμαστε ένα σύνολο κάθε απώλεια, είναι απώλεια ενός κυττάρου σε αυτό το Κόσμο του οποίου είμαστε συστατικά.

Κάθε τραύμα κάθε απώλεια ενός κυττάρου απορρυθμίζει τον οργανισμό στο σύνολό του. Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη της αντίδρασης. Προσωπικά και συλλογικά.

Ο κόλπος του Μεξικού είναι η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή μέχρι την επόμενη. Εάν εμείς επιτρέψουμε να υπάρξει επόμενη δεν θα πρέπει να κακολογούμε τους πολιτικούς, τις εταιρείες πετρελαίου, τα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Ο φταίχτης είναι αυτός που βλέπεις στο καθρέφτη και κανένας άλλος.

Σήμερα μέσα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας σύνολο ας αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε δράσεις που να δημιουργήσουν μια άλλη περιβαλλοντική και ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα, θέτοντας τις βάσεις πρακτικά ενός συστήματος που θα βασίζεται σε άλλες αξίες, ήδη παγκοσμίως οι πρωτοβουλίες της επιστημονικής κοινότητας βλέπουν το φως της δημοσιότητας και ζητούν την υποστήριξή μας.

Το πρώτο βήμα είναι να κατανοήσουμε ότι είμαστε μέρος του προβλήματος αλλά είμαστε και μέρος της οριστικής λύσης του προβλήματος. Σήμερα!


http://www.wikipedia.org/
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1823909
http://www.anixneuseis.gr/?p=3749

Posted in: 'Ανθρωπος,Οικολογία