Η Ελλάδα, η κρίση, μια μπόρα και τα βουλωμένα εγκεφαλικά μας φρεάτια

Μιά νεροποντή στην Αθήνα σε διδάσκει πολλά ...για αυτή τη χώρα...

Εχεις μια υπέροχη κατάσταση λιακάδας, μια μέρα φωτεινή καλοκαιρινή όπου η χαλαρή διάθεση η ευεξία έρχεται μαζί με τα συννεφάκια που παιχνιδίζουν με τον ήλιο να σου δώσει τις καλύτερες υποσχέσεις. Ως Ελλην κοιτάς τον ουρανό χαμογελάς με ένα ύφος ξερόλα και λες "Μπα τους μακάκες της μετεωρολογικής τι λένε για μπόρες και καταιγίδες".

Βγαίνεις με ανοικτό παπούτσι, χωρίς ομπρέλλα ενώ τα συννεφάκια πολλαπλασιάζονται και πάς για καφέ και βόλτα στο άνετο.

Σιγά σιγά από διάφορες γωνίες αρχίζουν και ξεπροβάλλουν οι γνωστοί πλανόδιοι οι οποίοι αρχίζουν και παζαρεύουν ομπρέλλες με 3-4 ευρώ με ευγενικό χαμόγελο και ένα μυστήριο ύφος, σαν σκυλιά που οσμίζονται τη μπόρα και γαυγίζουν προειδοποιητικά. Βρίζεις τη μετανάστευση, τους Τούρκους που μας φόρτωσαν όλους αυτούς τους μελαμψούς αλλά ομπρέλλα δεν παίρνεις, γιατί είσαι σίγουρος πως θα τι γλυτώσεις τι μπόρα, γιατί εσύ πάντα τα ξέρεις όλα και είσαι και μάγκας.

Και ξαφνικά ανοίγουν οι ουρανοί και οι δρόμοι γίνονται πλημμύρα και εσύ κολυμπάς στο κέντρο της Αθήνας ενώ απο πάνω σου έχει ένα λαμπρό ήλιο εσύ είσαι βουτηγμένος στα λασπόνερα και δεν μπορείς να κάνεις βήμα με το ανοικτό παπούτσι. Και τότε εμφανίζονται οι αετονύχηδες ομπρελατζήδες και σου χώνουν περιπαικτικά την ομπρέλλα ενώ ενα λεωφορείο μαρσάροντας, σου στέλνει ένα τσουνάμι που σε μπατσίζει αλύπητα δίνοντας σου τη χαριστική βολή.

Και τότε αρχίζεις και κυνηγάς το μετανάστη με τις ομπρέλες που τώρα στη δίνει 10 ευρώ και παρακαλάς να προλάβεις τη τελευταία ομπρέλλα ενώ οι ουρανοί έχουν κατεβάσει όλο το Νιαγάρα πάνω από την Αθήνα.

Τελικά γυρίζεις σπίτι σαν βρεγμένη γάτα έχοντας πληρώσει 10 ευρώ την ομπρέλλα η οποία βέβαια μέχρι τη πόρτα του σπιτιού έχει τσακίσει - λογικό γαρ γιατί όταν σε βρίσκουν στην ανάγκη τι θέλεις να σου πασάρουν - τα ανοικτό καλοκαιρινό υπόδημα έχει γίνει παντόφλα και τα νεύρα σου κρόσσια άσε δε εαν είσαι και θηλυκού γένους και έχεις πριν τι μπόρα περάσεις από κομμωτήριο και έχεις καταθέτει 60 ευρώ για μαλλί Μενεγάκη...

Αλλά είναι σίγουρο ότι και την επόμενη μέρα να πει βροχή εσύ και πάλι, ξεχνώντας το πάθημά σου θα κάνεις το ίδιο λάθος με το ίδιο στύλ Νεοέλληνα ξερόλα θα γίνεις θύμα και έρμαιο όχι του καιρού, του μετανάστη ομπρελατζή, του λεωφοριατζή αλλά της βλακείας, του εγωισμού σου και της αμυαλιάς σου που δεν σε αφήνει το πάθημα να γίνει μάθημα.

Τώρα θα μου πείτε τη σχέση έχει με την Ελλάδα και τη κρίση και τη κατάντια μας ως χώρας, η μπόρα που μόλις έλαβε χώρα σήμερα 3 Ιουλίου 2010.

Για σκεφτείτε το ίδιο καλοκαίρι όπως η σημερινή μέρα το πρωϊ, το φωτεινό, το γεμάτο εθνική ευεξία και περηφάνεια, το 2004 με τα κύπελλα μας, τις Ολυμπιάδες, τις φιέστες, όταν κοιτάγαμε τον Ελληνικό ουρανό μιας χώρας που παρήγαγε αέρα κοπανιστό και χρέος αλλά ζούσε τη ζωή Εμιράτου και σφυρήζαμε αδιάφορα.

Τα συννεφάκια υπήρχαν, το μετεωρολογικό δελτίο είχε όπως και σε άλλες παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν κάνει τη πρόβλεψη του, άλλωστε είναι απλά μαθηματικά, ότι δανείζεσαι κάποτε θα το ξεχρεώσεις και με τόκο στο παρόν οικονομικό σύστημα που ζούμε, όταν δε θα ξεσπάσει η καταιγίδα (γιατί πάντα ξεσπάει και ποτέ απρόβλεπτα), εσύ θα πρέπει ως χώρα να έχεις την ομπρέλλα, την ανάπτυξη, η εάν δεν την έχεις να είσαι διορατικός να την αποκτήσεις πριν τη καταιγίδα, με το μικρότερο κόστος.

Μπα εμείς είμαστε όμως ξερόλες, ούτε οι μπόρες του Χρηματιστηρίου, ούτε τα σκάνδαλα, ούτε το σάπιο μας υπερτροφικό κράτος, ούτε η συρρίκνωση της οικονομικής ανάπτυξης (στους τομείς που υπήρχε όπως στο τουρισμό) μας έβαλαν σε σκέψεις. Παρότι τα σύννεφα μαύριζαν - η Ολυμπιάδα ήρθε και έφυγε και αφήσε πίσω της ντουβάρια που σήμερα ρημάζουν και φούμαρα για πόλεις που θα γίνουν σαν τη Βαρκελώνη μετά τους Ολυμπιακούς με μια πολύ δυνατή τουριστική οικονομία - εμείς εκεί με το ανοικτό παπούτσι αραχτοί με το φραπέ με τις 36 ζάχαρες, τη χλίδα μας που τη πληρώναμε με Golden Cards, τα διακοποδάνεια για ξαπλώστρα στη Ψαρού και τη νοοτροπία από που θα φάμε, πως θα τα κονομήσουμε με τη λιγότερη δουλειά, τη λιγότερη δημιουργική προσφορά. Το σκοπό αυτό βάραγαν καλά οι κυβερνήσεις με τους μπλε και πράσινους κόκκους, ώσπου ξέσπασε η μπόρα.

Και εμείς ως χώρα ξεμείναμε στη μέση του δρόμου χωρίς ομπρέλλα να κυνηγάμε το Γερμανό μεγαλοτραπεζίτη τοκογλύφο ως " ομπρελατζή"με την ακριβή και σπασμένη ομπρέλλα - τοξικό ομόλογο - που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να μας προστατεύσει παρά για μια μικρή διαδρομή, σπάζοντας και ρίχνοντας στο κεφάλι μας όχι μόνο το νερό - χρέος της οικονομικής μπόρας αλλά και τα απόνερα - τόκους που έχουν μαζευτεί στην ανάποδη ομπρέλλα με τα σιδέρα τσακισμένα προς τα πάνω, που όσο προσπαθείς να φέρεις στη σωστή κατάσταση και να κάνεις την ομπρέλλα να λειτουργήσει και να σε προστατέψει από το καταιγιδικό χρέος τόσο πιο πολύ απόνερο τόκο τρως.

Οσο για τα βουλώμενα εγκεφαλικά φρεάτια -σαν τα φρεάτια στους δρόμους μας - εεε εάν κοιτάξτε προς τη Βουλή και τα 300 κεφάλια εκεί μέσα θα καταλαβέτε τι εννοώ, όχι δεν εννοώ τα δικά τους βουλωμένα εγκεφαλικά φρεάτια αλλά τα δικά μας που έβαλαν τα κεφάλια αυτά εκεί μέσα να σκέφτονται για μας και για τις μπόρες που έρχονται και να μας δίνουν σπασμένες ομπρέλλες τώρα στη μεγάλη καταιγίδα σαν αετονύχηδες ομπρελατζήδες.

Γιατί ενώ μέχρι τώρα ίσχυε το τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου, ο ξερόλας Νεοέλλην δεν έχει ούτε και τη σπασμένη ομπρέλλα πια, το μόνο που έχει το μυαλό του που θα πρέπει να ξεβουλώσει, τα φρεάτια του και να σκεφτεί πως ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται και πως οι μπόρες κάποτε σταματούν και αυτή η χώρα πρέπει να περάσει τη μπόρα και να δει το μετά, την ανάπτυξη της χώρας που είναι εφικτή, αρκεί να μην βασιστούμε σε σπασμένες ομπρέλες και στη δεινότητα του Πρωθυπουργού στο κανοέ καγιάκ.

Το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της Ελλάδας μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη πρόκληση από απελευθέρωσης του Ελληνικού κράτους και Καποδιστρια. Για το μοντέλο αυτό υπάρχουν όλα τα συστατικά όσο και εάν αυτό φαίνεται ίσως απίθανο. Απανταχού της γής τα Ελληνικά μυαλά μεγαλουργούν και δημιουργούν για ξένες χώρες. Ας γίνουμε ο πόλος έλξης των επιστημόνων, των ερευνητών, των καινότομων επενδύσεων στα καλύτερα στοιχεία που διαθέτει αυτή η χώρα και που έχει απλόχερα χαρίσει στην υφήλιο.

Με μια όμως υποχρεωτική συνθήκη, να πετάξουμε τις σπασμένες ομπρέλλες και να ξεβουλώσουμε τα φρεάτια να κυλήσει η λασπουριά και να φύγει απο το μυαλό μας, από τη κοινωνία μας. Μπορούμε άραγε? Ενα ρητό λέει "όπου υπάρχει η θέληση βρίσκεται και ο τρόπος". Για σκεφτείτε το τώρα που φάγατε τη μπόρα.....

Posted in: Κοινωνία