Ο Εφιάλτης της ευτυχίας

Υπάρχουν πολλά άτομα γύρω μας , συγγενείς, ζευγάρια,  φίλοι, , γνωστοί, συνάδελφοι, όλοι τους κομμάτι της ζωής μας και όλοι τους με το αντίστοιχο «ταμπελάκι» που προσδιορίζει την απόσταση ή όχι που έχουν από εμάς κυρίως συναισθηματικά.

Όλοι τους διαφορετικοί. Κανείς τους ακριβώς ίδιος με τον άλλον. Μέρος μιας ευρύτερης κοινωνίας που βάλλονται και διαμορφώνονται από αυτήν.

Μέσα σ’ αυτή την ποικιλία χαρακτήρων και διαφορετικών συμπεριφορών όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας.
Κάπου εκεί είμαστε και εμείς μόνοι μας,  προσπαθώντας να διαχειριστούμε όλες αυτές τις διαφορετικότητες ουσιαστικά για να συντηρήσουμε ή και να αυξήσουμε , να αναβαθμίσουμε το επίπεδο σχέσης που έχουμε με αυτά τα άτομα.

Μέσα σ’ αυτό το μωσαϊκό προσωπικοτήτων αναζητούμε την ευτυχία. Στιγμές δηλαδή σημαντικές που μας προσφέρουν αγγαλίαση , ικανοποίηση και δίνουν ουσία σ’ αυτό που ονομάζουμε ζωή.

Ακούγεται μπερδεμένο και είναι. Σίγουρα υπάρχουν «κατηγορίες» χαρακτήρων και συμπεριφορών που σε σχέση με τον δικό μας χαρακτήρα και τρόπο που συμπεριφερόμαστε δίνουν ζευγάρια που «ταιριάζουν» και ζευγάρια που με τίποτα δεν μπορούν να βρούν εκείνη την ισορροπία που θα τους κάνει ευτυχισμένους.

Πολλές φορές τα «άλλα» άτομα επιρεάζονται και από τον «δικό τους» κύκλο ατόμων. Βλέπουν και ιοθετούν – χωρίς καλά καλά να το ξέρουν – τρόπους συμπεριφοράς από άλλους ή για να μιλήσω για πιο απλά πράγματα ακόμα και αντικείμενα συζήτησης που αν ήταν σε άλλο κύκλο δεν θα τους απασχολούσαν ποτέ.

Δηλαδή  αυτή η διαφορετικότητα πολλαπλασιάζεται ακόμα περισσότερο και επιδρά στην προσωπικότητά του καθενός καταλυτικά.

Όλοι κατά βάση αν συζητήσεις αναζητούν τα ίδια πράγματα, ειλικρίνια, συντροφικότητα, διάλογο, ρομαντισμό, ασφάλεια είναι μερικά από την μικρή έτσι και αλλιώς λίστα των επιθυμιών.

Όλα αυτά βέβαια στα λόγια γιατί στην πράξη υπάρχει τεράστια απόσταση.

Ένα άτομο βρίσκεται σε μια «κακή» σχέση χρόνια ολόκληρα και αποζητά την αναγνώριση και τον διάλογο όταν κάποια στιγμή αυτή η σχέση τελειώσει και περάσει σε μια άλλη σχέση με κάποιον(α) που και αναγνωρίζει την αξία της/του συντρόφου του/της αλλά και του/της αρέσει ο διάλογος και η συζήτηση διαπιστώνουμε πως  δεν είναι πλέον εφικτό αυτά να εκτιμηθούν διότι τα «κατάλιπα» από την πρώτη σχέση έχουν μεγάλη επίπτωση.

Δηλαδή το άτομο που αποζητούσε την αναγνώριση πλέον έχει πιστέψει πως δεν είναι άξιο ώστε να του το αναγνωρίσουν άλλοι και επίσης ενώ αποζητούσε τον διάλογο τελικά έχει καταστεί αδύνατο να μπορέσει να εκφραστεί και άρα να υπάρξει διάλογος. Άρα κάθεται και φαντάζεται πράγματα πλάθοντας «σενάρια» με το μυαλό του που πάντα οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα για το ζευγάρι του άρα και σε λάθος εικόνα για την σχέση.

Έτσι η κάθε «κακή» σχέση βοηθά στο να καταστρέφει την επόμενη σχέση που ακόμα και να έχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις δεν μπορεί να λειτουργησει. Αυτά κυρίως συμβαίνουν στα άτομα που δεν έχουν πίστη στον εαυτό τους αλλά και τον χαρακτήρα να απορρίψουν τα κατάλιπα του παρελθόντος.

Ποιος βέβαια από μας μπορεί να βάλει στην άκρη τον εγωϊσμό του και να παραδεχτεί πως δεν έχει ισχυρό χαρακτήρα ή πως το παρόν του το στοιχιώνουν ακόμα πράγματα από το παρελθόν;

Αυτό όμως είναι ένα άλλο ερώτημα που αφορά άλλο άρθρο. Προς το παρόν όλοι ζούμε τον εφιάλτη της ευτυχίας που ονειρεύομαστε…

Posted in: Κοινωνία,Σχέσεις,Ύπαρξη