Η κρίση που μας κρίνει

Εχει τα καλά της η κρίση ? Θα γελάσετε με τη ερώτησή μου αυτή ή το πολύ να κουνήστε το κεφάλι αφήνοντας κάποιο πικρόχολο σχόλιο

Και όμως τις τελευταίες ημέρες εστιάζω τη προσοχή μου στα εμπορικά καταστήματα, από τις προνομιούχες συνοικίες μέχρι το πολυφυλετικό κέντρο όπου τυγχάνει να εργάζομαι. Εστιάζω τη προσοχή μου στις διαφημίσεις στους δρόμους, στις εφημερίδες, στο ιντερνετ και στη τηλεοράση.

Παντού σε ότι προωθείται προϊόν ή υπηρεσία ένας ο κοινός παρανομαστής, ένα το δέλεαρ, ούτε η ποιότητα, ούτε η ποσότητα αλλά η τιμή και μάλιστα η έκπτωση επί της τιμής που ίσχυε κάποτε πριν λίγο καιρό, προ Δ.Ν.Τ. Τα χρήματα που δαπανούν όλοι μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες, γνωστά και trendy προϊόντα για διαφημίσεις αφορούν το "ρίξιμο" των τιμών για να τραβήξουν τη προσοχή των διστακτικών και παγωμένων καταναλωτών. Κάτι δείχνει να αλλάζει. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι συνήθειες αλλάζουν και ίσως εκπλήσσουν.

Σιγά σιγά η φουσκωμένη οικονομία αρχίζει και αποκτά σαν υπέρβαρη κυρία σε εντατικό πρόγραμμα αδυνατίσματος, τις φυσιολογικές της διαστάσεις. Και αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο "αέρα" είχαμε τρομπάρει στα πάντα μα πιό πολύ στο μυάλο μας. Πόσο "κοροϊδα" σ΄ένα αδυσώπητο καταναλωτισμό πιαστήκαμε. Ομως το χρήμα στέρεψε και η πιστωτική κάρτα δύσκολα βγαίνει από το πορτοφόλι αφού όταν έρθει ο λογαριασμός δεν θα υπάρχουν χρήματα να πληρωθεί, αυξάνοντας το χρέος ιδίως με τα επιτόκια που έχουν κάποιες από αυτές.

Κάποιοι μπορεί να το δουν σαν συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης εγώ θα προτιμούσα τη λέξη εκλογίκευση των δαπανών και των αναγκών μας. Ισως στέρηση για κάποιους μικρών πολυτελειών, ίσως καλύτερη διαχείριση του οικογενειακού προϋπολογισμού ώστε να υπάρχει περισσότερη άνεση για τα απαραίτητα. Γιατί όπως και πολλές άλλες έννοιες η καλή ζωή παραφράστηκε σε αλόγιστη φιγούρα και επενδύσεις άνευ ουσίας σε υλικά αγαθά.

Η ουσία δεν είναι η αγοραστική μας δύναμη όμως, αλλά η δύναμή μας, έστω και εάν μας έκαναν με το ζόρι να την αισθανθούμε, να φέρουμε τα πράγματα στα μέτρα μας. Να επιβάλλουμε στην οικονομία να συμμορφωθεί με τα δικά μας μέτρα και σταθμά και σε όλους αυτούς που νόμιζαν ότι ρύθμιζαν τη ζωή μας, θεωρώντας μας απλά παράπλευρες απώλειες σ΄ένα καλά μελετημένο σχέδιο. Γιατί εμείς είμαστε ο τροφοδότης όλου αυτού του σαθρού συστήματος.

Εμείς και η ώριμη ή ανώριμη συμπεριφορά μας μέσα σε αυτή την αλυσίδα από την παραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων μέχρι τη κατανάλωση. Εμείς σπάμε την αλυσίδα, εμείς τη κρατάμε ενωμένη. Εμείς είμαστε ο αδύναμος κρίκος, καταναλώνοντας για να βρούμε νόημα στη ζωή μας, ή ο δυνατός κρίκος που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Τώρα συνειδητοποιούμε μέσα από τη κρίση τη δύναμη μας. Σιγά σιγά πράγματα συμβαίνουν γύρω μας που μας βγάζουν από την απάθεια. Βλέπουμε ότι η κοινωνία και η οικονομία είναι απλά ο αντικατοπτρισμός του εαυτού μας, άλλοτε αδηφάγου, σπάταλου, παραφουσκωμένου στο εγώ, στο πως θα περάσω καλύτερα. Αυτός ο αντικατροπτρισμός έρχεται να γίνει πια "λιτοδίαιτος", ευρηματικός, αφυπνισμένος και κοινωνικά ευαίσθητος. Από το εγώ, στο εμείς.


Μειώσεις και προσφορές στις υπηρεσίες και τα προϊόντα αλλά παράλληλα και ποιότητα και καινοτομία,κοινωνικός ακτιβισμός, ανήσυχες ομάδες πολιτών που επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δημιουργώντας για τη γειτονιά, για το περιβάλλον, για τη διασκέδαση, για το πολιτισμό, για τη κοινωνία ως συνόλου ανθρώπων. Οχι πια άλλα εύπεπτα αναμασήματα, καινούργιες τάσεις και ιδέες. Οι άνθρωποι κοιτούν πέρα από το εγώ, καθώς καταλαβαίνουν σιγά σιγά ότι αυτή η κρίση έχει τελικά τα καλά της. Ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί ότι τα πράγματα γίνονται όπως εμείς τα θέλουμε, ότι πρέπει να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στο κόσμο γύρω μας, εάν γίνουμε τότε ο αντικατοπτρισμός μας στο καθρέπτη θα είναι εμείς.

Ισως κάποτε, στο προσεχές μέλλον, καθώς εδραιώνεται αυτή η τάση αλλαγής, αναζήτησης. θα γίνουμε πιο τολμηροί, πιό συνειδητοποιημένοι να προχωρήσουμε και ένα βήμα παρακάτω.

Οταν καταλάβουμε το απόλυτο μέγεθος της δύναμης μας, όχι μόνο της αγοραστικής ή της δύναμης μας ως πολιτών, αλλά της κοινωνικής μας δύναμης να παράξουμε ένα μοντέλο το οποίο όχι μόνο θα μας δημιιουργεί μια ανακούφιση αλλά τη πλήρη απελευθέρωση, ίσως τότε έρθει η ώρα να μιλήσουμε για ένα σύστημα οικονομίας των πόρων, ίσως τότε να καταλάβουμε ότι αυτό που μας υποδουλώνε δεν ήταν το χρήμα αλλά η εμφυτευμένη ανάγκη για χρήμα από τους καθεστώτες θεσμούς για αυτό.Μια ανάγκη που δεν θα έχει κανένα λόγο να υφίσταται πιά, όπως και οι αιτίες της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης προς τους μη έχοντες.

Τότε ο άνθρωπος θα φτάσει πιά στη τέλεια "φυσική του" καταστάση, βλέποντας σαν αντικατοπτρισμό του σαν είδωλο του στο καθρέπτη, το σύνολο του Κόσμου που ανήκει.

Η κρίση αρχίζει να αποδεικνύει σε αυτή τη μεταβατική φάση ότι το σύστημα έχει μια εγγενή αδυναμία, ίσως έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στη δυναμή του, ίσως ξέχασε ότι έχει αχίλλειο πτέρνα, δυσκίνητο, υπέρβαρο, δεν έχει τη δυνατότητα αντιμετώπισης μια κυκλοτερούς "αντίδρασης" από όλους εμάς.

Ηθελε να μας κάνει σαν και αυτό αλλά κάπου το πράγμα στράβωσε, γιατί πάνω από όλα, είμαστε πάντα άνθρωποι, οι απόγονοι αυτών που σηκώθηκαν στα δύο τους πόδια, βρήκαν τη φωτιά και "άναψαν" τη φλόγα του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ετσι και τώρα σε αυτή τη κρίση καμπή της ιστορίας μας του ανθρώπου πάνω σε αυτό το πλανήτη, σηκωνόμαστε και πάλι στα δύο μας πόδια και αντικρύζουμε ένα μέλλον "δικό" μας, που μας μοιάζει. Ανάβουμε μια καινούργια φωτιά πνεύματος, δύναμης, ενότητας και συνειδητότητας και δοκιμάζουμε τη δύναμή μας. Βήμα βήμα δίνουμε το στίγμα μας.

Τα πράγματα αλλάζουν μέσα από τα μικρά καθημερινά στα πιο μεγάλα, γιατί αυτή η παγκόσμια κρίση ήταν ίσως τελικά η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος και των ταγών του. Αντί να μας υποδουλώσει μας απελευθέρωσε από τα βαρίδια που μας κράταγαν γονατιστούς, την ανάγκη του χρήματος, την αποτίμηση των αξιών μας σε χρήμα.

Aπό τον homo sapiens στο homo capital και τώρα στο homo universalis, αφού όλοι είμαστε ένα και το ίδιο, αστρόσκονη, παιδιά των αστεριών και αυτοί που μπορούν να μας δείξουν το πραγματικό δρόμο είναι αυτά λαμπιρίσματα στον έναστρο βραδυνό ουρανό, οι πραγματικοί μας πρόγονοι που μας δίνουν τη σκυτάλη, επαναπροσδιορίζοντας σ' αυτή τη δύσκολη ώρα την ιστορία μας πάνω σε αυτό το πλανήτη.

Posted in: Κοινωνία,Οικονομία