Η αποτυχία της επιτυχίας

Στην κοινωνία μας επιβραβεύεται πάντα η επιτυχία, πάντα ο νικητής και πάντα ο πρώτος. Δεν είναι τυχαίο βέβαια αφού η βάση της κοινωνίας μας είναι ο ανταγωνισμός.

Υπάρχει η επί της τύχης κατάσταση δηλαδή, μια ενέργεια που βρέθηκε πέραν και πάνω της τύχης και έγινε γεγονός πρωτεύον. Υπάρχει και ο αντί-αγώνας (ανταγωνισμός) δηλαδή δυο ή περισσότεροι αντί-Πάλοι που μάχονται (θεμιτά ή αθέμιτα) κόντρα ο ένας στον άλλον προκειμένου να πρωτεύσουν.

Δυστυχώς στην κοινωνία μας δεν επιβραβεύεται το λάθος.   Αν το εξετάσει κανείς αυτό συμβαίνει γιατί η κοινωνία μας έχει ανταγωνιστικές βάσεις. Υπάρχουν λάθη Και λάθη βέβαια και όλα έχουν το κόστος τους. Αλλά γενικότερα μια αναγνώριση της "αποτυχίας" ή της λάθους επιλογής, θα έπρεπε να είναι γεγονός για να χαρεί κανείς αφού αναγνωρίζοντας τα λάθη της αποτυχίας μαθαίνουμε. Είναι ο μόνος τρόπος να μάθουμε μέσα από την αποτυχία.

Βέβαια για να μάθουμε πρέπει να εξετάσουμε, να μελετήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν και όχι να τα δούμε πίσω από το προσωπείο της κοινωνίας γιατί τότε αποφεύγουμε την ουσία.

Έτσι οι άνθρωποι καταφεύγουν σε ένα σωρό λανθασμένες ενέργειες προκειμένου να κρύψουν την αποτυχία τους εκτός και αν είναι οφθαλμοφανής. Υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν τα πάντα ακόμα και εις βάρος του εαυτού τους προκειμένου να μην παραδεχτούν το λάθος μιας επιλογής τους και να αντιληφθούν πράγματα μέσα από αυτό.

Η αποτυχία μέσα από το σύστημα είναι κατακριτέα αν και η μόνη διαφορά ανάμεσα στην επί-τυχία και την από-τυχία είναι πως στην δεύτερη περίπτωση η "τύχη" δεν ήταν με το μέρος μας. Όταν λέω τύχη βέβαια δεν εννοώ εντελώς τύχη αλλά διάφορες λεπτομέρειες που δεν έγιναν και οδήγησαν στην αποτυχία.

Το σύστημα και ο κοινωνικός περίγυρος μα πλάθει με τέτοιο τρόπο που όποιο μονοπάτι στηθεί στον δρόμο μας ακόμα και αν το αναγνωρίζουμε ως αρνητικό , να νιώθουμε την ανάγκη να το περπατήσουμε για να μην κουβαλήσουμε την "ρετσινιά" της αποτυχίας.  Είμαστε τόσο φοβισμένοι να ακολουθήσουμε αυτό που λέει η καρδιά μας που δημιουργούμε χίλιες δυο δικαιολογίες προκειμένου να μείνουμε στο "μονοπάτι" που έστησαν για μας.

Υπάρχουν τόσες κοινωνικές "ταμπέλες" για τόσα πράγματα, που όλες μαζί διαμορφώνουν το μονοπάτι που οι περισσότεροι προσπαθούν να διασχίσουν. Ταμπέλες όπως "δεν θα γίνεις μουσικός θα πεινάσεις", "ένα παιδί ίσον κανένα", "μα είναι καλό παιδί", "μα είσαι τόσα χρόνια μαζί της", "δημόσιος υπάλληλος λίγα αλλά σταθερά", "αυτός θα σε παρατήσει τι να κάνει μαζί σου" και και και…

Χίλια δυο πράγματα που ο κοινωνικός περίγυρος με τρόπο ή εντελώς φανερά τοποθετεί στην κρίση μας και διαμορφώνει τις προσδοκίες του. Προσδοκίες που δεν συμπίπτουν πάντα με μας, με το μέσα μας…. όμως λόγω του συστήματος θα κάνουμε τα πάντα για να δείξουμε πως συμμεριζόμαστε προκειμένου να μην χρεωθούμε μια αποτυχία.

Βέβαια είναι το ίδιο κοινωνικό σύστημα που όταν ακολουθήσουμε τον δρόμο και τις "ταμπέλες" που μας έθεσε όταν αποδειχθεί πως ήταν λάθος για εμάς θα γυρίσει να πει "εσύ το επέλεξες".

Πολλές φορές κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας εφευρίσκοντας πράγματα προκειμένου να δικαιολογήσουμε την επιλογή μας παρόλο που γνωρίζουμε πως είναι εναντίον μας προκειμένου να μην παραδεχτούμε το λάθος μας.

Είναι η αποστροφή στο λάθος, την "αποτυχία" και ο άκρατος εγωισμός που αναπτύσσεται στην κοινωνία μας που κάνουν την λέξη συγνώμη όλο και πιο σπάνια αλλά και τις πράξεις συγνώμης ανύπαρκτες.

Αν λοιπόν δεν πετάξουμε ψηλά έξω από το μονοπάτι που μας στήνει κάθε φορά το σύστημα και η κοινωνία για να μπορέσουμε να δούμε την συνολική εικόνα σε σχέση με μας και το τι πραγματικά θέλουμε τότε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας , τα κόμπλεξ μας και να ζήσουμε ελεύθεροι πέρα από το δρόμο που όρισαν για εμάς.

Posted in: 'Ανθρωπος,Κοινωνία,Ύπαρξη