Το παιχνίδι του "παπά"

Καθώς έβγαινα προχτές από το γραφείο μου, Σοφοκλέους και Αθηνάς γωνία κόσμος μαζεμένος σε κύκλο πολύς τράβηξε τη προσοχή μου. Προς στιγμήν σκέφτηκα το γνωστό θέαμα ενός ναρκομανούς σε αφασία, μια μικροσυμπλοκή μαύρων μικροπωλητών ή νταβαντζήδων για τη βραδυνή μοιρασιά των γύρω δρόμων ή κάποιον να πουλάει κάτι παράνομο και φτηνό όπως τσιγάρα. Γιατί αυτά είναι η καθημερινότητα ακριβώς έξω από το Δημαρχείο της πρωτεύουσας της χώρας.

Η αλήθεια αυτού που συνέβαινε όμως με έπιασε "αδιάβαστη". Οπως με ενημέρωσε ένας εκ των παριστάμενων ο κόσμος είχε μαζευτεί να παίξει το παπά. Ναι αυτόν που έπαιζαν στις αλησμόνητες ελληνικές ταινίες 30 ετών πριν...Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς που είναι ο παπάς.... Εννοείται ότι ο παπατζής χάνει τη πρώτη φορά για δέλεαρ και μετά αρχίζει το γδύσιμο του παίκτη.

Ετσι μου ήρθε παρακολουθώντας από απόσταση ο συνειρμός. Ο παπατζής, το διεθνές διαπλεκόμενο σύστημα τράπεζες - πολιτικοί, οι κράχτες - έλληνες πρωθυπουργοί και ελληνικές κυβερνήσεις, το καλό φύλλο ο παπάς που πάντα είναι κάπου αλλού συνήθως εκεί που θα κερδίσει ο παπατζής και ο κοσμάκης που κυνηγάει το παπά, ματαίως.

Αυτή είναι η ιστορία της Ελλαδίτσας.... του '60, '70 και πάει λέγοντας. Εδώ ο παπάς, έρχονται τα κονδύλια, έρχεται η ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ, η ανάπτυξη, η Ελλάδα του μέλλοντος, ο παπάς το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας, με δεκανίκια. Είπαμε στην αρχή του παιχνιδιού για να δελεαστεί το "θύμα" να μπει στο παιχνίδι του δίνουν αβάντα, δηλαδή μαγειρεύουν τα χαρτιά ώστε να βρίσκει το παπά και να κερδίζει.

Διαβάζοντας την Ελληνική ιστορία από το 1950 και μετά- με τον Μαρκεζίνη στον τιμόνι της οικονομίας- η Ελλάδα άρχισε να ανακάμπτει τάχιστα. Μετά την μεγάλη υποτίμηση του 1953 η οποία έγινε για αναπτυξιακούς λόγους, ο Μαρκεζίνης ακολούθησε μια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική ελευθερώνοντας κάπως το διεθνές εμπόριο ενώ λόγω της οικονομικής σταθερότητας οι Έλληνες καθώς και άλλοι άρχισαν να εμπιστεύονται την δραχμή και να αποταμιεύουν σε δραχμές αντί σε χρυσό που ήταν μέχρι τότε γενικός κανόνας. Αυτό αύξησε την αποταμίευση της οικονομίας βάζοντας τα θεμέλια για τη συνέχισης της οικονομικής προόδου, ενώ παράλληλα συνέβαλε στην μείωση του πληθωρισμού καθώς η αποταμίευση μείωσε την ποσότητα χρήματος με φυσικό τρόπο.

Αυτά όλα οδήγησαν στο συγκλονιστικό οικονομικό αποτέλεσμα ενός πραγματικού θαύματος. Η κατεστραμμένη Ελλάδα του 1948 άρχισε την δεκαετία του 1950 και 1960 να αναπτύσσεται με ρυθμούς που βλέπουμε σήμερα μόνο στην Κίνα, δηλαδή ρυθμούς γύρω από το 10% κάθε χρόνο. Κάποιες χρονιές η Ελλάδα είχε την ταχύτερη ανάπτυξη (μαζί με την Ιαπωνία) σε όλο τον κόσμο. Κατά μέσο όρο η ανάπτυξη μας από το 1950-1967 αυξανόταν κάθε χρόνο πάνω από 7%.

Ο παίκτης έχει μπει καλά στο παιχνίδι, και βλέπει το Ελ Ντοράντο, τον παπά να του κλείνει δελεαστικά το μάτι. Η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κων/νο Καραμανλή υπέγραψε τελωνειακή ένωση με την Ευρωπαική Κοινότητα το Νοέμβριου του 1962. Η Ελλάδα του 1960 γνώρισε μια τρομακτική ανάπτυξη, νέα κτίρια, νέοι δρόμοι, νέα εργοστάσια, φτηνό εργατικό δυναμικό, μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας, μεγάλες εγχώριες επενδύσεις από τις αποταμιεύσεις που είχαν αρχίσει από το 1953. Ο παράδεισος του κάθε επιχειρηματία και των επιχειρήσεων. Οι μετανάστες έστελναν πίσω στην πατρίδα πολλά χρήματα (όπως κάνουν σήμερα οι αλλοδαποί) ενώ και ο τουρισμός είχε δειλά, δειλά ξεκινήσει. Μια εντυπωσιακή οικονομική πρόοδος που βασίστηκε στις τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες.

Η μεταπολιτευτική περίοδος, μετά την στρεβλή κατάσταση της δικτατορίας, η δεκαετία του 1970 ήταν μια δεκαετία πετρελαϊκών κρίσεων και κλυδωνισμών. Η Ελλάδα βρίσκεται αδύναμη, να προσπαθεί να συντονιστεί στις νέες διεθνείς καταστάσεις, η μηχανή πρέπει να

ξαναζεσταθεί, οπότε ρίχνουν και πάλι το παπά στα χέρια του παίκτη, το δέλεαρ. Η Ελλάδα γίνεται μέλος της ΕΟΚ. Οι παπατζήδες ξέρουν πότε να δώσουν ένα για να πάρουν μετά 10. Και ξέρουν και ποιούς κράχτες, να βάλουν μέσα στους παίκτες, στους οποίους θα δώσουν το καλό χαρτί για να παρασύρουν τους αθώους παίκτες. Ολα είναι συνενvoημένα, ότι δώσουν οι παπατζήδες θα το δώσουν για να μπορούν να το πάρουν πίσω με τόκο.

Τα επόμενα περίπου 10 χρόνια η χώρα θα βυθιστεί σε ένα οικονομικό τέλμα και θα έρθει μπροστά σε τεράστια αδιέξοδα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κερδίσει τις εκλογές φέρνοντας στην επιφάνεια τις οικονομικές ανισότητες. Ιδρύονται αμέτρητοι δημόσιοι οργανισμοί οι οποίοι δεν λειτουργούν με βάση τα έσοδα-έξοδα αλλά όταν "μπαίνουν μέσα" βαφτίζονται ως "προβληματικοί οργανισμοί" και συνεχίζουν κανονικά τη λειτουργία τους (!), τιμαριθμοποιείται η μισθολογική κλίμακα, γίνονται μεγάλες δημόσιες καταναλωτικές δαπάνες υπο τη μορφή μαζικών προσλήψεων στο δημόσιο, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, κοινωνικών παροχών, συντάξεων κτλ.

Οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις τελειώνουν το 1982 αλλά στην Ελλάδα ο πληθωρισμός μόλις τότε αρχίζει να ανεβαίνει ανεξέλεγκτα φτάνοντας στα επίπεδα του 20%+, το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται μέχρι στο 1989-1990 στο 100%+ του ΑΕΠ ενώ οι κρατικές δαπάνες δεν έχουν κανένα αναπτυξιακό όραμα και τα ελλείμματα φτάνουν επίσης το 20%.

Η χρεωκοπία αρχίζει να παίζει σαν σενάριο από το 1985 όταν λίγο μετά τις εκλογές του 1985 ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είχε τηλεφωνήσει στον Ανδρέα Παπανδρέου για να του ανακοινώσει ότι η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει. Η δεκαετία του 1980 αποδιάρθρωσε όλη την εγχώρια παραγωγή η οποία πλέον στήριξε την επιβίωσή της στο ρουσφέτι, την διαπλοκή και τις ελάχιστες ή μηδενικές επενδύσεις. Η δεκαετία του 1980 αποτέλεσε πρακτικά μια επιχειρηματική κόλαση. Από εκεί μας έμεινε το παρατσούκλι "η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία".

Από τα περίπου 680 δις δρχ χρέους το 1980 φτάσαμε το 1990 στα περίπου 11 τρις δρχ. Για να το καταλάβουμε αυτό το νούμερο- εννοιολογικά - θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα 11 τρις που χρωστούσαμε το 1990 είναι σαν να λέμε σήμερα 32 δις ευρώ. Δηλαδή αν αφαιρέσουμε πληθωρισμό, ανάπτυξη, ΑΕΠ κτλ το χρέος από το 1990 μέχρι σήμερα υπερ10πλασιάστηκε σε απόλυτους αριθμούς.Οπότε από το 1980 έως σήμερα το χρέος αυξήθηκε κατά 200 φορές φτάνοντας σήμερα τα περίπου 350 δις ευρώ. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν από το Μητσοτάκη στο Παπανδρέου αλλά το χρέος καλπάζει ανεξέλεγκτο. Οι παπατζήδες χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - ξένες δυνάμεις και οι κράχτες τους ελληνικές κυβερνήσεις έχουν βάλει το παίκτη για τα καλά στο παιχνίδι.

Και εδώ έρχεται ένας τολμηρός και καλός παίκτης να χαλάσει το στημένο παιχνίδι. Για πολλούς αυτό θεωρείται η διακυβέρνηση Σημίτη που ανέλαβε το 1996. Τον Μάρτιο του 1998 η δραχμή υποτιμάται και "δένεται" στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών

ισοτιμιών με ισοτιμία 353,109 δραχμές ανά ευρώ. Ενώ το 2001 η Ελλάδα συμμετέχει στην ΟΝΕ κάνοντας την πρώτη ανατίμηση της δραχμής στην ιστορία της (συμβολικό γεγονός) αφού από 353,109 η ισοτιμία διαμορφώθηκε στις 340,75. Οικονομικό θαύμα. Ο καλός

παίκτης αρχίζει να ενοχλεί το παπατζή.

Εδώ έρχεται όμως το κόλπο "χαμηλά επιτόκια". Με την είσοδο της Ελλάδος στην ΟΝΕ τα επιτόκια που δανείζονται οι πολίτες και το κράτος πέφτουν δραματικά. Ήδη από το 1997 ο πολύς κόσμος έχει αρχίσει να αυξάνει το δανεισμό του από τις τράπεζες. Από το 2001 και μετά ο Σημίτης θεώρησε ότι πέτυχε το στόχο του και θέλησε να κάνει κάποιες κοινωνικές παροχές, παράλληλα αναλάβαμε την Ολυμπιάδα του 2004 μαζί με μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις. Έτσι σύντομα το κράτος άρχισε να δανείζεται (ήδη από τα τελευταία δύο χρόνια της εποχής Σημίτη) μεγάλα ποσά κυρίως από το εξωτερικό. Ποσά που προστίθενται σε ένα μεγάλο δημόσιο χρέος.

Ο παίκτης πήγε να τη βγεί στους παπατζήδες, ξένες δυνάμεις και διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Εδώ μπαίνει σε εφαρμογή το κόλπο γκρόσο και πετάνε έξω από το παιχνίδι οι άλλοι παίκτες το δυνατό παίκτη, αφού έχουν πειστεί από τους κράχτες του παπατζή (βλέπε ομοτράπεζους του Σημίτη) ότι θα συμμαζέψει το μαγαζί (οπότε τέρμα οι λαμογιές - κοινώς ώρα να στρωθούμε όλοι στη δουλειά) και θα του μείνει η δόξα. Ετσι ο Σημίτης "τρώγεται" εκ των έσω και ξανά προς τη χρεωκοπία τραβάμε. Καραμανλής και Παπανδρέου νεότεροι στο παιχνίδι γίνονται οι καλοί κράχτες του παπατζή. Η βόμβα των spreads περνάει σαν μπαλάκι από τον έναν στον άλλο.

Εδώ ο παπάς εκεί ο παπάς, τέρμα τα δίφραγκα, ο παίκτης έμεινε στεγνός. Στεγνός ....όχι βέβαια γιατί πάντα δίπλα στο καλό παπατζή υπάρχει ο ισχυρός σύμμαχος, ο δοσάς, λέγε με ΔΝΤ. Ο παίκτης πλέον πρέπει να συνεχίσει να παίζει όχι για να κερδίσει αλλά για να πληρώσει τα χρέη, και περιμένει το παπά, το καλό φύλλο, να προλάβει τις κινήσεις του παπατζή, που θα μπορούσε το ονόμα του να είναι Γερμανικό, Αμερικάνικο. Τι σημασία έχει το σύστημα είναι παντού το ίδιο. Ο παίκτης που δεν έχει πια τι άλλο να δώσει στο δοσά για να μείνει στο παιχνίδι βάζει ενέχυρο τα πάντα "το σπίτι του - χώρα", "οικογενειακά ιστορικά κειμήλια - κυριαρχικά δικαιώματα" τα πάντα παίζονται.

Εδώ ο παπάς εκεί ο παπάς, το παιχνίδι γίνεται τόσο σκληρό που ακόμη και οι κράχτες βρίσκονται στριμωγμένοι. Τώρα που ο παίχτης έμπλεξε με το δοσά δεν τους έχει ανάγκη ο παπατζής. Και αυτοί πως να πούνε στο παίχτη ότι το παιχνίδι ήταν στημένο, ότι και αυτοί ήταν μέρος του κόλπου όσο τους χρειάζονταν....ότι αυτά που κέρδιζαν ήταν δανεικά και υποσχεμένα με όρους να κρατάνε τους παίκτες στο παιχνίδι. Οι μάσκες πέφτουν τα θύματα στριμωγμένα ανάμεσα στο δοσά και το παπατζή τι χαρτί μπορούν να παίξουν πια ?

Εδώ οι κράχτες έρχονται να παίξουν το καταλυτικό ρόλο. Για να σώσουν το τομάρι τους "προδίδουν" το παπά στους παίκτες και οι παίκτες τα μαζεύουν όλα, ο παπατζής μαζεύει τη τράπουλα και πάει σε άλλη γειτονιά μαζί με το δοσά. Και παρότι αυτό μπορεί να τους στοιχίσει τα ψίχουλα που κέρδιζαν σαν κράχτες του παπατζή ίσως μπορεί να για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία να σημάνει το επαναπροσδιορισμό των πολιτικών μας ως ρυθμιστών του μέλλοντος του τόπου αυτού, υποκινούμενων στις αποφάσεις τους από το συμφέρον του λαού. Ασε που επειδή τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα ίσως δεν βρουν εύκολα γειτονιά να στήσουνε το κόλπο.....Σενάριο επιστημονικής φαντασίας...ίσως...

Βέβαια πάντα υπάρχει και το πιό far west σενάριο όπου οι παίκτες μη έχοντας τι άλλο να δώσουν, καταλαβαίνοντας πόσο κοροϊδα πιάστηκαν, πλακώνουν στις γρήγορες το παπατζή και το δοσά και όποιον άλλον θεωρούν συνεργάτη τους, σε μια προσπάθεια να πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους και να κερδίσουν πίσω δια της βίας τα χαμένα....

Εδώ παπάς, εκείς παπάς, το τι τέλος θα έχει αυτό το παιχνίδι του παπά από την μεταπολεμική Ελλάδα μέχρι σήμερα σύντομα θα φανεί, άλλωστε ποτέ δεν μπορείς να τους κοροιδεύεις όλους, όλες τις φορές.... μέχρι τότε... μέχρι να καταλάβουμε ότι το παιχνίδι υπάρχει όσο εμείς θα συμμετέχουμε ως παίκτες, κύριοι και κυρίες rien ne va plus ...

Στοιχεία για την ελληνική μεταπολεμική ιστορία

http://greekrider.blogspot.com/2010/02/1949-2010.html

Posted in: Κοινωνία,Οικονομία