"ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ" ,Θουκιδίδου Περικλέους Επιτάφιος

Μέρα εθνικής υπερηφάνειας αύριο, γιορτάζουμε το ‘ΟΧΙ’ των Ελλήνων στους Ιταλούς και μαζί έναν συμβολισμό που φαίνεται να διακατέχει αυτό το έθνος μέσα στις χιλιετίες. Την ανάγκη για ελευθερία (μια παρεξηγημένη έννοια έτσι και αλλιώς).

Μπροστά σ’αυτή την έννοια οι Έλληνες το 40 δεν δίστασαν να αντιμετωπίσουν μια αυτοκρατορία όπως η Ιταλική που μη γελιέστε δεν ήταν παιχνιδάκι όπως έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε.  10,000,000 λόνχες είχε στην διάθεση του ο Μουσολίνι και τα σχέδιά του (που διακρίνουν τον κομπασμό του ισχυρού πάντα) ήταν να πίνει καφέ στην Ακρόπολη σε δύο μέρες.

Ο Έλληνας τότε και ο Έλληνας σήμερα λοιπόν. Δύο εντελώς διαφορετικοί λαοί. Ο πρώτος, ο Έλληνας του 40 ήταν ένας φτωχός , σίγουρα περισσότερο αμόρφωτος από τον σημερινό, ερχόμενος από συνεχείς πολέμους από το 1897, το 12-13, το 20-22, είχε ένα όραμα και ένα εθνικό φρόνιμα που του έδιναν την δυνατότητα να πιστεύει ακόμα στην πατρίδα του και να είναι διατεθειμένος να πεθάνει γι αυτήν.

Μέσα στις δεκαετίες που πέρασαν από το 40 ως σήμερα υπήρξε μια σταδιακή μεταμόρφωση του Έλληνα. Αργά αλλά σταθερά έχασε και το όραμα και την εθνική του συνείδηση και μετατράπηκε σε έναν πολίτη που έχοντας στην κληρονομική του μνήμη την στέρηση και λειτουργώντας μέσα σε δομές που απαγόρευαν την ελευθερία του αντιμετώπισε την δεκαετία του 80 και έπειτα ως την ‘ευκαιρία’ που πάντα του στερούσαν για να ‘ζήσει επιτέλους ως άνθρωπος’.

Δυστυχώς είναι δύσκολο να αποκτά ελευθερία ένας λαός ακαλλιέργητος, χωρίς κουλτούρα και με στερητικά σύνδρομα που συγκεντρώνονται μέσα σε δεκάδες χρόνια και συνοψίζονται σε πράξεις όπως το να φιλάς το ψωμί σου αν πέσει κάτω ή να τρως όλο το φαγητό σου.

Μετά ήρθαν τα φθηνά δάνεια και μέσα στην «ελευθεριάζουσα» διάθεση υπήρξε και ο καταναλωτισμός. Οράματα δεν υπήρξαν γιατί ως γνωστό οι λαοί ακολουθούν τα οράματα των ηγετών τους και οι ηγέτες με οράματα δεν εμφανίστηκαν όσο και να θέλουν κάποιοι να πιστεύουν πως υπήρξαν.

Αποτέλεσμα, 2010 χρεοκοπία. Το μείγμα φθηνό χρήμα, ακαλλιέργητοι πολίτες, ανύπαρκτα οράματα δεν μας βγήκε σε καλό. Ως έθνος σήμερα αν και υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για όσα έχουν συμβεί  βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν άλλο πολύ πιο ύπουλο εχθρό. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που αφού μας αναγνώρισε ως «αδύναμο κρίκο» θέλει πολύ να ελέγχει πως αντιδρά ένας λαός (κατά παράδοση αντιδραστικός) όπως οι Έλληνες.

Συμπεράσματα; Δεν αντιδρά και δεν αντιδρά γιατί ότι και να λέμε όλοι, μέσα μας αναγνωρίζουμε πως δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν είναι μόνο οι ηγέτες μας που κλέβανε την «κακόμοιρη ελλαδίτσα» , ούτε μόνο η άρχουσα τάξη. Όλοι μας κλέβαμε ή επιδοτούσαμε την κλοπή (λέγε με ρουσφέτι ή λάδωμα).

Σήμερα λοιπόν μια μέρα πριν την επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ που οι Έλληνες του 40 είπαν στους Ιταλούς και τον άξονα, ήρθε ίσως η στιγμή να κοιτάξουμε εμάς και τους προγόνους μας εκείνης της εποχής να δούμε τι πήγε στραβά και φτάσαμε εδώ και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό θέμα.

Που χαθήκαμε στην πορεία και τι πραγματικά μπορούμε να ελπίζουμε αν παραμείνουμε έτσι όπως είμαστε τώρα;

Posted in: Κοινωνία