Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Εδώ Καστελόριζο, το Ελληνικό ;

Ονομάζομαι Μ.Φ. βέβαια το όνομα μου δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι είμαι Ελλην πολίτης κάτοικος Καστελόριζου, ψήφιζω στην Ελλάδα, πληρώνω φόρους στην Ελλάδα και οι άρρενες της οικογενείας μας υπηρέτησαν και υπηρετούν στον Ελληνικό στρατό. Είμαι Ελλην εξωτερικού, μετανάστης εσωτερικού, είμαι ακρίτας σε ένα βράχο τόπο που κανείς δεν θυμάται ότι είναι Ελλάδα.

Το Καστελόριζο είναι τέρμα Θεού! Βρίσκεται τόσο μακριά από τη Ρόδο που ακόμα και ο χάρτης της Ελλάδας το έχει ως προσθήκη, από το Πειραιά 330 μίλια... Και αυτή τη προσθήκη στους Ελληνικούς χάρτες εμείς τη κάνουμε υποθήκη για τις επόμενες γενιές όσες θα μείνουν εδώ σε αυτό το βράχο.. όσο αυτός ο βράχος θα σκεπάζεται από τα χρώματα της γαλανόλευκης.

Χτες το βράδυ μια γιαγιά από το νησί μας έπαθε πάλι μια σοβαρή υποτροπή, στα τελευταία της η γιαγιά όπως κάθε γιαγιά είχε άμεση ανάγκη γιατρού. Ο καιρός είχε σηκώσει μποφόρια αλλά αυτό ποτέ δεν μας πτόησε αρκεί να είχαμε έστω και εκείνο το σαπιοκάραβο το Πρωτέα. Εδώ και 15 ημέρες, το επιβατηγό – οχηματαγωγό «Πρωτεύς» διέκοψε τα δρομολόγια που εκτελούσε τρεις φορές την εβδομάδα και τα οποία συνέδεαν το Καστελόριζο με τη Ρόδο. Αλλωστε και να περάσεις στη Ρόδο από τη θαλασσοταραχή μπορεί να γλυτώσεις αλλά γιατρό να βρεις στο Νοσοκομείο δύσκολο. Το Νοσοκομείο Ρόδου αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της μεγάλης έλλειψης προσωπικού. Μεγάλη είναι η ταλαιπωρία ακόμα και για την πιο απλή εξέταση, πόσο μάλλον για σοβαρότερα προβλήματα.Οι γιατροί απέναντι στη Τουρκία είναι η ασφαλέστερη λύση να λέμε δόξα το Θεό που έχουμε την υγεία μας και τον Αλλαχ των Τούρκων γιατρών.

Σήμερα ξημέρωσε Παρασκευή. Κάναμε όλοι (όσοι ζούμε εδώ σε αυτό το βράχο) τις λίστες μας για τρόφιμα και άλλα πράγματα χρειαζούμενα. Και εάν εσείς κύριοι πρωτευουσιάνοι κεφάτοι πάτε στο ...οπουλο ή στο κοντινό σας σούπερ μάρκετ μια άνετη βόλτα εδώ, εμείς πηγαίνουμε σε S/M του εξωτερικού. Ναι, βλέπετε μιας και βρήκαν τα πετρέλαια εδώ πιο κάτω,κάνουμε πρόβα για να ζήσουμε στο μέλλον σαν χαλίφηδες. Βάζουμε λοιπόν πλώρη για την Αντίφυλο - Κας, στο εξωτερικό - Τουρκία όπου λειτουργεί η µεγάλη λαϊκή αγορά για να εφοδιαστούμε.

Η Τουρκία θα φροντίσει ακόμη και για να ρίξουμε τη ψήφο μας στις εκλογές, αφού θα πάμε στη Ρόδο μέσω Τουρκίας. Βέβαια η ελληνική κυβέρνηση στράβωσε γιατί η Τουρκία , μας βάζει και εμάς σαν προτεινόμενα τούρκικα τουριστικά αξιοθέατα, αλλά της πέρασε. Προ ηµερών ένα ζευγάρι τουριστών από τη Σουηδία, επειδή δεν είχε καράβι για Ρόδο , αναγκάστηκε να ναυλώσει σκάφος για απέναντι κι από εκεί έφτασε στο αεροδρόµιο του Ντάλαµαν για να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής.

Κοιμούνται ήσυχοι εκεί στην Αθήνα μιάς και η Τουρκία έχει πεί ότι θα μάς προσέχει εεεε τώρα εάν ζητήσει και το κατιτίς της δεν θα έχει άδικο, μας ταϊζει, μας γιατροπορεύει, φροντίζει να πηγαίνουμε και στη Ρόδο να σας ψηφίζουμε, εε μην είστε πλεονέκτες κύριοι βουλευτάδες. Σκοτώνεστε εάν το Καστελόριζο έχει υφαλοκρηπίδα, ρε εδώ δεν έχουμε σουλφαμίδα για ένα απλό κόψιμο.

Τα τελευταία νέα λένε οτι η πρόκειται για ένα θέμα μεταξύ της εταιρίας που κάνει τα δρομολόγια και των τραπεζών, παράταση της εγγυητικής επιστολής, της ΑΝΕΣ, που σύμφωνα με το Υπουργείο δεν τήρησε τις συμβατικές της υποχρεώσεις (κατάθεση εγγυητικής επιστολής). Δηλαδή το Ελληνικό κράτος στο οποίο πληρώνουμε φόρους, και οι ελληνικές τράπεζες που τους πληρώνουμε κερατιάτικα δεν μπορούν να υποστηρίξουν την "ένωσή μας" με την Ελλάδα και μας "πετάνε" μπαλάκι στη Τουρκία.

Καλού κακού στην Αντίφυλο που θα πάμε σήμερα θα πάρω μια μέθοδο άνευ διδασκάλου, για τούρκικα. Κάτι μου λέει ότι θα μας χρειαστεί να τα μάθουμε, σε λίγα χρόνια μπορεί οι βουλευτάδες μας να λέγονται Μουσταφά, Αχμετ .,... ογλου ή κάτι παρόμοιο. Είμασταν και είμαστε το ιδανικό ντεκόρ σας όπως στη ταινία "Μεντιτεράνεο" κύριε πρωθυπουργέ, για δραματικά διαγγέλματα, στο πανέμορφο αυτό βράχο μας και το στοίχημα στο τζόγο που έχετε στήσει με τους πολιτικάντηδες της Τουρκίας και των φίλων συμμάχων χωρών, αυτών που μας άφησαν να μας σφάξουν οι Τούρκοι στη Σμύρνη σαν τα αρνιά. Μόνο που την άλλη φορά που θα πλησιάστε το νησί θα έχουμε μάθει καλά τα τούρκικα και θα σας πούμε ένα ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ, που ίσως βοηθήσει να σας στείλουμε όλοι οι Ελληνες εκεί που σας αξίζει, στην αλησμονιά της ιστορίας.

Στοιχεία από http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=218524 (τα πρόσωπα φανταστικά η ιστορία απολύτως αληθινή)

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

"ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ" ,Θουκιδίδου Περικλέους Επιτάφιος

Μέρα εθνικής υπερηφάνειας αύριο, γιορτάζουμε το ‘ΟΧΙ’ των Ελλήνων στους Ιταλούς και μαζί έναν συμβολισμό που φαίνεται να διακατέχει αυτό το έθνος μέσα στις χιλιετίες. Την ανάγκη για ελευθερία (μια παρεξηγημένη έννοια έτσι και αλλιώς).

Μπροστά σ’αυτή την έννοια οι Έλληνες το 40 δεν δίστασαν να αντιμετωπίσουν μια αυτοκρατορία όπως η Ιταλική που μη γελιέστε δεν ήταν παιχνιδάκι όπως έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε.  10,000,000 λόνχες είχε στην διάθεση του ο Μουσολίνι και τα σχέδιά του (που διακρίνουν τον κομπασμό του ισχυρού πάντα) ήταν να πίνει καφέ στην Ακρόπολη σε δύο μέρες.

Ο Έλληνας τότε και ο Έλληνας σήμερα λοιπόν. Δύο εντελώς διαφορετικοί λαοί. Ο πρώτος, ο Έλληνας του 40 ήταν ένας φτωχός , σίγουρα περισσότερο αμόρφωτος από τον σημερινό, ερχόμενος από συνεχείς πολέμους από το 1897, το 12-13, το 20-22, είχε ένα όραμα και ένα εθνικό φρόνιμα που του έδιναν την δυνατότητα να πιστεύει ακόμα στην πατρίδα του και να είναι διατεθειμένος να πεθάνει γι αυτήν.

Μέσα στις δεκαετίες που πέρασαν από το 40 ως σήμερα υπήρξε μια σταδιακή μεταμόρφωση του Έλληνα. Αργά αλλά σταθερά έχασε και το όραμα και την εθνική του συνείδηση και μετατράπηκε σε έναν πολίτη που έχοντας στην κληρονομική του μνήμη την στέρηση και λειτουργώντας μέσα σε δομές που απαγόρευαν την ελευθερία του αντιμετώπισε την δεκαετία του 80 και έπειτα ως την ‘ευκαιρία’ που πάντα του στερούσαν για να ‘ζήσει επιτέλους ως άνθρωπος’.

Δυστυχώς είναι δύσκολο να αποκτά ελευθερία ένας λαός ακαλλιέργητος, χωρίς κουλτούρα και με στερητικά σύνδρομα που συγκεντρώνονται μέσα σε δεκάδες χρόνια και συνοψίζονται σε πράξεις όπως το να φιλάς το ψωμί σου αν πέσει κάτω ή να τρως όλο το φαγητό σου.

Μετά ήρθαν τα φθηνά δάνεια και μέσα στην «ελευθεριάζουσα» διάθεση υπήρξε και ο καταναλωτισμός. Οράματα δεν υπήρξαν γιατί ως γνωστό οι λαοί ακολουθούν τα οράματα των ηγετών τους και οι ηγέτες με οράματα δεν εμφανίστηκαν όσο και να θέλουν κάποιοι να πιστεύουν πως υπήρξαν.

Αποτέλεσμα, 2010 χρεοκοπία. Το μείγμα φθηνό χρήμα, ακαλλιέργητοι πολίτες, ανύπαρκτα οράματα δεν μας βγήκε σε καλό. Ως έθνος σήμερα αν και υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για όσα έχουν συμβεί  βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν άλλο πολύ πιο ύπουλο εχθρό. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που αφού μας αναγνώρισε ως «αδύναμο κρίκο» θέλει πολύ να ελέγχει πως αντιδρά ένας λαός (κατά παράδοση αντιδραστικός) όπως οι Έλληνες.

Συμπεράσματα; Δεν αντιδρά και δεν αντιδρά γιατί ότι και να λέμε όλοι, μέσα μας αναγνωρίζουμε πως δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν είναι μόνο οι ηγέτες μας που κλέβανε την «κακόμοιρη ελλαδίτσα» , ούτε μόνο η άρχουσα τάξη. Όλοι μας κλέβαμε ή επιδοτούσαμε την κλοπή (λέγε με ρουσφέτι ή λάδωμα).

Σήμερα λοιπόν μια μέρα πριν την επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ που οι Έλληνες του 40 είπαν στους Ιταλούς και τον άξονα, ήρθε ίσως η στιγμή να κοιτάξουμε εμάς και τους προγόνους μας εκείνης της εποχής να δούμε τι πήγε στραβά και φτάσαμε εδώ και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό θέμα.

Που χαθήκαμε στην πορεία και τι πραγματικά μπορούμε να ελπίζουμε αν παραμείνουμε έτσι όπως είμαστε τώρα;

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Το παιχνίδι του "παπά"

Καθώς έβγαινα προχτές από το γραφείο μου, Σοφοκλέους και Αθηνάς γωνία κόσμος μαζεμένος σε κύκλο πολύς τράβηξε τη προσοχή μου. Προς στιγμήν σκέφτηκα το γνωστό θέαμα ενός ναρκομανούς σε αφασία, μια μικροσυμπλοκή μαύρων μικροπωλητών ή νταβαντζήδων για τη βραδυνή μοιρασιά των γύρω δρόμων ή κάποιον να πουλάει κάτι παράνομο και φτηνό όπως τσιγάρα. Γιατί αυτά είναι η καθημερινότητα ακριβώς έξω από το Δημαρχείο της πρωτεύουσας της χώρας.

Η αλήθεια αυτού που συνέβαινε όμως με έπιασε "αδιάβαστη". Οπως με ενημέρωσε ένας εκ των παριστάμενων ο κόσμος είχε μαζευτεί να παίξει το παπά. Ναι αυτόν που έπαιζαν στις αλησμόνητες ελληνικές ταινίες 30 ετών πριν...Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς που είναι ο παπάς.... Εννοείται ότι ο παπατζής χάνει τη πρώτη φορά για δέλεαρ και μετά αρχίζει το γδύσιμο του παίκτη.

Ετσι μου ήρθε παρακολουθώντας από απόσταση ο συνειρμός. Ο παπατζής, το διεθνές διαπλεκόμενο σύστημα τράπεζες - πολιτικοί, οι κράχτες - έλληνες πρωθυπουργοί και ελληνικές κυβερνήσεις, το καλό φύλλο ο παπάς που πάντα είναι κάπου αλλού συνήθως εκεί που θα κερδίσει ο παπατζής και ο κοσμάκης που κυνηγάει το παπά, ματαίως.
Αυτή είναι η ιστορία της Ελλαδίτσας.... του '60, '70 και πάει λέγοντας. Εδώ ο παπάς, έρχονται τα κονδύλια, έρχεται η ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ, η ανάπτυξη, η Ελλάδα του μέλλοντος, ο παπάς το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας, με δεκανίκια. Είπαμε στην αρχή του παιχνιδιού για να δελεαστεί το "θύμα" να μπει στο παιχνίδι του δίνουν αβάντα, δηλαδή μαγειρεύουν τα χαρτιά ώστε να βρίσκει το παπά και να κερδίζει.

Διαβάζοντας την Ελληνική ιστορία από το 1950 και μετά- με τον Μαρκεζίνη στον τιμόνι της οικονομίας- η Ελλάδα άρχισε να ανακάμπτει τάχιστα. Μετά την μεγάλη υποτίμηση του 1953 η οποία έγινε για αναπτυξιακούς λόγους, ο Μαρκεζίνης ακολούθησε μια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική ελευθερώνοντας κάπως το διεθνές εμπόριο ενώ λόγω της οικονομικής σταθερότητας οι Έλληνες καθώς και άλλοι άρχισαν να εμπιστεύονται την δραχμή και να αποταμιεύουν σε δραχμές αντί σε χρυσό που ήταν μέχρι τότε γενικός κανόνας. Αυτό αύξησε την αποταμίευση της οικονομίας βάζοντας τα θεμέλια για τη συνέχισης της οικονομικής προόδου, ενώ παράλληλα συνέβαλε στην μείωση του πληθωρισμού καθώς η αποταμίευση μείωσε την ποσότητα χρήματος με φυσικό τρόπο.

Αυτά όλα οδήγησαν στο συγκλονιστικό οικονομικό αποτέλεσμα ενός πραγματικού θαύματος. Η κατεστραμμένη Ελλάδα του 1948 άρχισε την δεκαετία του 1950 και 1960 να αναπτύσσεται με ρυθμούς που βλέπουμε σήμερα μόνο στην Κίνα, δηλαδή ρυθμούς γύρω από το 10% κάθε χρόνο. Κάποιες χρονιές η Ελλάδα είχε την ταχύτερη ανάπτυξη (μαζί με την Ιαπωνία) σε όλο τον κόσμο. Κατά μέσο όρο η ανάπτυξη μας από το 1950-1967 αυξανόταν κάθε χρόνο πάνω από 7%.

Ο παίκτης έχει μπει καλά στο παιχνίδι, και βλέπει το Ελ Ντοράντο, τον παπά να του κλείνει δελεαστικά το μάτι. Η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κων/νο Καραμανλή υπέγραψε τελωνειακή ένωση με την Ευρωπαική Κοινότητα το Νοέμβριου του 1962. Η Ελλάδα του 1960 γνώρισε μια τρομακτική ανάπτυξη, νέα κτίρια, νέοι δρόμοι, νέα εργοστάσια, φτηνό εργατικό δυναμικό, μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας, μεγάλες εγχώριες επενδύσεις από τις αποταμιεύσεις που είχαν αρχίσει από το 1953. Ο παράδεισος του κάθε επιχειρηματία και των επιχειρήσεων. Οι μετανάστες έστελναν πίσω στην πατρίδα πολλά χρήματα (όπως κάνουν σήμερα οι αλλοδαποί) ενώ και ο τουρισμός είχε δειλά, δειλά ξεκινήσει. Μια εντυπωσιακή οικονομική πρόοδος που βασίστηκε στις τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες.

Η μεταπολιτευτική περίοδος, μετά την στρεβλή κατάσταση της δικτατορίας, η δεκαετία του 1970 ήταν μια δεκαετία πετρελαϊκών κρίσεων και κλυδωνισμών. Η Ελλάδα βρίσκεται αδύναμη, να προσπαθεί να συντονιστεί στις νέες διεθνείς καταστάσεις, η μηχανή πρέπει να
ξαναζεσταθεί, οπότε ρίχνουν και πάλι το παπά στα χέρια του παίκτη, το δέλεαρ. Η Ελλάδα γίνεται μέλος της ΕΟΚ. Οι παπατζήδες ξέρουν πότε να δώσουν ένα για να πάρουν μετά 10. Και ξέρουν και ποιούς κράχτες, να βάλουν μέσα στους παίκτες, στους οποίους θα δώσουν το καλό χαρτί για να παρασύρουν τους αθώους παίκτες. Ολα είναι συνενvoημένα, ότι δώσουν οι παπατζήδες θα το δώσουν για να μπορούν να το πάρουν πίσω με τόκο.

Τα επόμενα περίπου 10 χρόνια η χώρα θα βυθιστεί σε ένα οικονομικό τέλμα και θα έρθει μπροστά σε τεράστια αδιέξοδα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κερδίσει τις εκλογές φέρνοντας στην επιφάνεια τις οικονομικές ανισότητες. Ιδρύονται αμέτρητοι δημόσιοι οργανισμοί οι οποίοι δεν λειτουργούν με βάση τα έσοδα-έξοδα αλλά όταν "μπαίνουν μέσα" βαφτίζονται ως "προβληματικοί οργανισμοί" και συνεχίζουν κανονικά τη λειτουργία τους (!), τιμαριθμοποιείται η μισθολογική κλίμακα, γίνονται μεγάλες δημόσιες καταναλωτικές δαπάνες υπο τη μορφή μαζικών προσλήψεων στο δημόσιο, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, κοινωνικών παροχών, συντάξεων κτλ.
Οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις τελειώνουν το 1982 αλλά στην Ελλάδα ο πληθωρισμός μόλις τότε αρχίζει να ανεβαίνει ανεξέλεγκτα φτάνοντας στα επίπεδα του 20%+, το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται μέχρι στο 1989-1990 στο 100%+ του ΑΕΠ ενώ οι κρατικές δαπάνες δεν έχουν κανένα αναπτυξιακό όραμα και τα ελλείμματα φτάνουν επίσης το 20%.

Η χρεωκοπία αρχίζει να παίζει σαν σενάριο από το 1985 όταν λίγο μετά τις εκλογές του 1985 ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είχε τηλεφωνήσει στον Ανδρέα Παπανδρέου για να του ανακοινώσει ότι η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει. Η δεκαετία του 1980 αποδιάρθρωσε όλη την εγχώρια παραγωγή η οποία πλέον στήριξε την επιβίωσή της στο ρουσφέτι, την διαπλοκή και τις ελάχιστες ή μηδενικές επενδύσεις. Η δεκαετία του 1980 αποτέλεσε πρακτικά μια επιχειρηματική κόλαση. Από εκεί μας έμεινε το παρατσούκλι "η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία".

Από τα περίπου 680 δις δρχ χρέους το 1980 φτάσαμε το 1990 στα περίπου 11 τρις δρχ. Για να το καταλάβουμε αυτό το νούμερο- εννοιολογικά - θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα 11 τρις που χρωστούσαμε το 1990 είναι σαν να λέμε σήμερα 32 δις ευρώ. Δηλαδή αν αφαιρέσουμε πληθωρισμό, ανάπτυξη, ΑΕΠ κτλ το χρέος από το 1990 μέχρι σήμερα υπερ10πλασιάστηκε σε απόλυτους αριθμούς.Οπότε από το 1980 έως σήμερα το χρέος αυξήθηκε κατά 200 φορές φτάνοντας σήμερα τα περίπου 350 δις ευρώ. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν από το Μητσοτάκη στο Παπανδρέου αλλά το χρέος καλπάζει ανεξέλεγκτο. Οι παπατζήδες χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - ξένες δυνάμεις και οι κράχτες τους ελληνικές κυβερνήσεις έχουν βάλει το παίκτη για τα καλά στο παιχνίδι.

Και εδώ έρχεται ένας τολμηρός και καλός παίκτης να χαλάσει το στημένο παιχνίδι. Για πολλούς αυτό θεωρείται η διακυβέρνηση Σημίτη που ανέλαβε το 1996. Τον Μάρτιο του 1998 η δραχμή υποτιμάται και "δένεται" στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών
ισοτιμιών με ισοτιμία 353,109 δραχμές ανά ευρώ. Ενώ το 2001 η Ελλάδα συμμετέχει στην ΟΝΕ κάνοντας την πρώτη ανατίμηση της δραχμής στην ιστορία της (συμβολικό γεγονός) αφού από 353,109 η ισοτιμία διαμορφώθηκε στις 340,75. Οικονομικό θαύμα. Ο καλός
παίκτης αρχίζει να ενοχλεί το παπατζή.

Εδώ έρχεται όμως το κόλπο "χαμηλά επιτόκια". Με την είσοδο της Ελλάδος στην ΟΝΕ τα επιτόκια που δανείζονται οι πολίτες και το κράτος πέφτουν δραματικά. Ήδη από το 1997 ο πολύς κόσμος έχει αρχίσει να αυξάνει το δανεισμό του από τις τράπεζες. Από το 2001 και μετά ο Σημίτης θεώρησε ότι πέτυχε το στόχο του και θέλησε να κάνει κάποιες κοινωνικές παροχές, παράλληλα αναλάβαμε την Ολυμπιάδα του 2004 μαζί με μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις. Έτσι σύντομα το κράτος άρχισε να δανείζεται (ήδη από τα τελευταία δύο χρόνια της εποχής Σημίτη) μεγάλα ποσά κυρίως από το εξωτερικό. Ποσά που προστίθενται σε ένα μεγάλο δημόσιο χρέος.

Ο παίκτης πήγε να τη βγεί στους παπατζήδες, ξένες δυνάμεις και διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Εδώ μπαίνει σε εφαρμογή το κόλπο γκρόσο και πετάνε έξω από το παιχνίδι οι άλλοι παίκτες το δυνατό παίκτη, αφού έχουν πειστεί από τους κράχτες του παπατζή (βλέπε ομοτράπεζους του Σημίτη) ότι θα συμμαζέψει το μαγαζί (οπότε τέρμα οι λαμογιές - κοινώς ώρα να στρωθούμε όλοι στη δουλειά) και θα του μείνει η δόξα. Ετσι ο Σημίτης "τρώγεται" εκ των έσω και ξανά προς τη χρεωκοπία τραβάμε. Καραμανλής και Παπανδρέου νεότεροι στο παιχνίδι γίνονται οι καλοί κράχτες του παπατζή. Η βόμβα των spreads περνάει σαν μπαλάκι από τον έναν στον άλλο.

Εδώ ο παπάς εκεί ο παπάς, τέρμα τα δίφραγκα, ο παίκτης έμεινε στεγνός. Στεγνός ....όχι βέβαια γιατί πάντα δίπλα στο καλό παπατζή υπάρχει ο ισχυρός σύμμαχος, ο δοσάς, λέγε με ΔΝΤ. Ο παίκτης πλέον πρέπει να συνεχίσει να παίζει όχι για να κερδίσει αλλά για να πληρώσει τα χρέη, και περιμένει το παπά, το καλό φύλλο, να προλάβει τις κινήσεις του παπατζή, που θα μπορούσε το ονόμα του να είναι Γερμανικό, Αμερικάνικο. Τι σημασία έχει το σύστημα είναι παντού το ίδιο. Ο παίκτης που δεν έχει πια τι άλλο να δώσει στο δοσά για να μείνει στο παιχνίδι βάζει ενέχυρο τα πάντα "το σπίτι του - χώρα", "οικογενειακά ιστορικά κειμήλια - κυριαρχικά δικαιώματα" τα πάντα παίζονται.

Εδώ ο παπάς εκεί ο παπάς, το παιχνίδι γίνεται τόσο σκληρό που ακόμη και οι κράχτες βρίσκονται στριμωγμένοι. Τώρα που ο παίχτης έμπλεξε με το δοσά δεν τους έχει ανάγκη ο παπατζής. Και αυτοί πως να πούνε στο παίχτη ότι το παιχνίδι ήταν στημένο, ότι και αυτοί ήταν μέρος του κόλπου όσο τους χρειάζονταν....ότι αυτά που κέρδιζαν ήταν δανεικά και υποσχεμένα με όρους να κρατάνε τους παίκτες στο παιχνίδι. Οι μάσκες πέφτουν τα θύματα στριμωγμένα ανάμεσα στο δοσά και το παπατζή τι χαρτί μπορούν να παίξουν πια ?

Εδώ οι κράχτες έρχονται να παίξουν το καταλυτικό ρόλο. Για να σώσουν το τομάρι τους "προδίδουν" το παπά στους παίκτες και οι παίκτες τα μαζεύουν όλα, ο παπατζής μαζεύει τη τράπουλα και πάει σε άλλη γειτονιά μαζί με το δοσά. Και παρότι αυτό μπορεί να τους στοιχίσει τα ψίχουλα που κέρδιζαν σαν κράχτες του παπατζή ίσως μπορεί να για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία να σημάνει το επαναπροσδιορισμό των πολιτικών μας ως ρυθμιστών του μέλλοντος του τόπου αυτού, υποκινούμενων στις αποφάσεις τους από το συμφέρον του λαού. Ασε που επειδή τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα ίσως δεν βρουν εύκολα γειτονιά να στήσουνε το κόλπο.....Σενάριο επιστημονικής φαντασίας...ίσως...

Βέβαια πάντα υπάρχει και το πιό far west σενάριο όπου οι παίκτες μη έχοντας τι άλλο να δώσουν, καταλαβαίνοντας πόσο κοροϊδα πιάστηκαν, πλακώνουν στις γρήγορες το παπατζή και το δοσά και όποιον άλλον θεωρούν συνεργάτη τους, σε μια προσπάθεια να πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους και να κερδίσουν πίσω δια της βίας τα χαμένα....

Εδώ παπάς, εκείς παπάς, το τι τέλος θα έχει αυτό το παιχνίδι του παπά από την μεταπολεμική Ελλάδα μέχρι σήμερα σύντομα θα φανεί, άλλωστε ποτέ δεν μπορείς να τους κοροιδεύεις όλους, όλες τις φορές.... μέχρι τότε... μέχρι να καταλάβουμε ότι το παιχνίδι υπάρχει όσο εμείς θα συμμετέχουμε ως παίκτες, κύριοι και κυρίες rien ne va plus ...

Στοιχεία για την ελληνική μεταπολεμική ιστορία
http://greekrider.blogspot.com/2010/02/1949-2010.html

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Αρρωστημένο Εγώ

Απωλέσαμε τα συναισθήματα μας ως ανθρώπινα όντα, χάσαμε την ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε πότε πληγώνουμε τους άλλους και απλά γίναμε κυνικοί.

Αντί να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα, τα κάνουμε χειρότερα.

Δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το Εγώ του.
Εύκολο να ξεχνά κι εύκολο να πικραίνει τους άλλους.

Έτσι μας μάθανε....στο εύκολο, από ότι φαίνεται το ίδιο μάλλον θα μάθουμε και στα παιδιά μας.

Εμένα με πληγώνει αυτό, πραγματικά νιώθω μέσα μου πόνο.
Μου είναι τρομερά δύσκολο να αφομοιώσω όλον αυτόν τον κυνισμό, όλο αυτό το μίσος και την κακία, όλη αυτή την επιφάνεια. Με κάνει να νιώθω άρρωστος και δυστυχώς νομίζω ότι ολόκληρη η κοινωνία μας υποφέρει από την ίδια αρρώστια χωρίς καν να το ξέρει.

Αυτό όμως που νιώθω να με εξοντώνει είναι όταν αυτή την αρρώστια την βλέπω σε κάποιον άνθρωπο που έχω αγαπήσει, έχω πιστέψει και έχω νιώσει πραγματικό φίλο και συνοδοιπόρο αυτής της ζωής.

Νιώθω ανήμπορος, δεν ξέρω τι να χρησιμοποιήσω ως γιατρικό.
Όπως σε όλες τις αρρώστιες έτσι και σε αυτήν το πρώτο βήμα προς την ίαση θα πρέπει να το κάνει ο ίδιος ο ασθενής. Σε όλα τα πράγματα ισχύει αυτό, ο δρόμος προς την καλυτέρευση περνά πρώτα από το Εγώ μας και πόσο έτοιμος είναι ο καθένας να το κοιτάξει κατάμουτρα.

Ένας πατέρας πρώτα κατανοεί γιατί δεν είναι καλός πατέρας και μετά παίρνει τα ανάλογα μέτρα για να γίνει. Το ίδιο και μια μάνα, ένας δάσκαλος, ένας ξυλουργός, ένας μαθητής, μια μπαλαρίνα κ.ο.κ.

Αυτή η κατανόηση λέγεται αυτογνωσία και αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια πιο υγιή κοινωνία.

Δύσκολος ο δρόμος προς την αυτογνωσία. Προϋποθέτει την βουτιά του καθενός μας εκεί που βρίσκεται το άρρωστο Εγώ του και όχι στην επιφάνεια όπου όλα είναι αφρός. 

Εκεί θα βρεθούμε αντιμέτωποι με σημαντικά πράγματα, που τις περισσότερες φορές είναι κοινά σε όλους. Εκεί, μέσα σε αυτό το άρρωστο Εγώ ξεκινάνε όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνει ο καθένας μας.

Εκεί μέσα συναντάμε τον πόνο, την θλίψη, την αδικία, τον θυμό αλλά και τα αντίθετα τους. Επίσης συναντάμε αξίες και έννοιες οικουμενικές, πολύ πιο σημαντικές από εφήμερες αξίες όπως το προσωπικό κέρδος. Αξίες όπως η ανθρωπιά, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, το μοίρασμα τις χαράς μας σε άλλους, η ομόνοια, η ειρήνη, η αγάπη, η συνεργασία, ο εθελοντισμός, η ηθική, η σχέση μας με την φύση κ.α.

Φτάνοντας εκεί θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας έχει οδηγήσει στο να μην θεωρούμε αυτές τις αξίες σημαντικές ως κοινωνία. Όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά. Αλλά κι εκείνοι που φοράνε μια μάσκα και εμφανίζονται στους υπόλοιπους ως υπερασπιστές αυτών των αξιών, πρέπει να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο σε αυτό το ερώτημα.

Δεν κρίνω κανέναν, κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινωνίας είμαι, αλλά προσπαθώ διαρκώς να εμβαθύνω. Προσπαθώ καθημερινά να κοιτάζω το αρρωστημένο Εγώ μου κατάμουτρα και να του υπενθυμίζω ότι κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια άλλα.

 Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που πονάω περισσότερο όταν έρχομαι σε επαφή με εκείνους που αβίαστα και με κυνισμό ποδοπατούν τους άλλους.

Αυτή όμως η καθημερινή μου προσπάθεια είναι η πραγματική επιλογή μου κι όχι εκείνη ενός αρρωστημένου Εγώ αλλά ενός Εγώ σε πορεία ανάρρωσης και ίασης, και αυτός ο πόνος είναι καλοδεχούμενος εφόσον αποτελεί κομμάτι αυτής της διαδικασίας.


ΣΚΕΨΙΣ:
Το κείμενο πάρα πολύ στην ουσία. Για να αντιληφθούμε το αρρωστημένο μας εγώ πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.

Να αποβάλουμε την ελαφρότητα και επιείκεια που μας διακρίνει σε ότι αφορούν το είναι μας και να τολμήσουμε να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε.

Μια διεργασία δύσκολη, επίπονη αλλά σημαντική. Γιατί μόνο γνωρίζοντας το εγώ μας μπορούμε να αντιληφθούμε τι μέσα μας πρέπει να αλλάξει.

Εύκολα αδιαφορούμε, εύκολα τα παρατάμε , εύκολα ξεχνάμε, εύκολα λέμε πως αγαπάμε, εύκολα πληγώνουμε και εύκολα συνχωρούμε πάντα τον εαυτό μας.

Ενώ την ίδια στιγμή στεκόμαστε απόλυτοι ακόμα και σ αυτούς που λέμε πως αγαπούμε.

Το κείμενο έρχεται σαν επιστέγασμα άλλων κειμένων που γράφτηκαν εδώ στο Σκέψις και δεν θα μπορούσε να τα συνοψήσει κανείς με καλύτερο τρόπο.


Αναδημοσίευση από το Niblog: Σύνδεσμος

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Η υπεραπλούστευση ή αλλιώς dumping down

Υπάρχει παντού , πλημμυρίζει την καθημερινότητα μας και την ζωή. Η υπεραπλούστευση.

Όλα πρέπει να είναι απλά, όλα κατανοητά στο επίπεδο του ηλίθιου. Τίποτα στην σημερινή κοινωνία παγκοσμίως δεν υπάρχει που να βοηθά στην πνευματική και εγκεφαλική ανάταση των ανθρώπων (από το άνω θρώσκω που σημαίνει κοιτάζω ψηλά, αναπτύσσομαι).

Είναι συνεχής ο καταιγισμός που γίνεται στα άτομα προκειμένου να μην προβληματιστούν, να μην κάτσουν να σκεφτούν, να μην αποκτήσουν αναλυτική και κρητική σκέψη.

Τα πάντα από το σχολείο, την θρησκεία, τα «νέα», τον περίγυρο είναι απλοϊκά. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους (άρα και η επικοινωνία που προκύπτει από αυτές) και ο κόσμος όσο πάει γίνεται όλο και πιο ανίκανος να αντιληφθεί και να αναλύσει τα όσα συμβαίνουν σε προσωπικό αλλά και σε ευρύτερο επίπεδο.

Όταν ρωτάς κάποιον σήμερα , ποια είναι τα ενδιαφέροντά σου , σου απαντά συνήθως. «Τα ταξίδια, η μουσική». Όταν λέει ταξίδια βέβαια δεν εννοεί πως όπου πηγαίνει αποκτά μια γνώση και ιδέα του τρόπου ζωής ή της ιστορίας του μέρους που επισκέπτεται και όταν λέει μουσική δεν εννοεί βέβαια πως μαθαίνει μουσική ή γράφει μουσική ή κάτι παρόμοιο. Όχι, απλώς όταν λέει ταξίδια εννοεί πως πάει σε ένα άλλο μέρος και κάνει ότι κάνει και στον τόπο του αλλά κάπου άλλου. Όταν λέει μουσική απλώς εννοεί πως ακούει μουσική!

Τίποτα δηλαδή το δημιουργικό ή το ωφέλιμο που θα τον βοηθήσει να αναπτυχθεί ως άτομο. Απλώς μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει. Πολλά άτομα μάλιστα ψάχνουν να βρουν τρόπους «να σκοτώσουν την ώρα τους» μιας και ο 21ος αιώνας γι αυτούς δεν δίνει τόσα ερεθίσματα να αναπτυχθούν!!!

Έτσι συμβαίνει παντού. Υπεραπλούστευση. Που να κάθεσαι τώρα να ασχολείσαι με έννοιες λέξεων και φράσεων. Να κάθεσαι να αναλύσεις χίλια δυο πράγματα για να βγάλεις μια άκρη είτε στην προσωπική σου ζωή ή γενικότερα. Δες κανένα Big brother ( ξαναήρθε στη ζωή μας) και μετά κάτσε όλη μέρα και σχολίαζε τι έκανε ο τάδε ή πως φόραγε την κιλότα της η δείνα.

Δυστυχώς αυτό πάει παρακάτω στις οικογένειες. Σπάνια, αν στήσεις αυτί, ακούς να μιλάνε για κάτι σημαντικό (παρ’ όλα τα τραγικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους). Συνήθως είναι κοινωνικό σχόλιο (κοινώς κουτσομπολιό) , τι έκανε η τάδε , που πήγε ο άλλος, που τα βρήκε τα λεφτά εκείνη.

Περνάνε ώρες ολόκληρες σχολιάζοντας το τίποτα ενω γύρω τους  οι εξελίξεις τρέχουν. Πλέον δεν είναι σε θέση καν να τις αντιληφθούν, απλά όταν τα πράγματα φτάσουν να χτυπούν την πόρτα τους , τότε θα αντιδράσουν με μια κατάσταση πανικού αφού τόσο καιρό δεν ασχολήθηκαν παρά με τις λεπτομέρειες τις καθημερινότητας.


Που θα πάμε , τι θα πιούμε, τι θα φάμε κτλ αποτελούν την μοναδική αναζήτηση για "διασκέδαση". Δηλαδή τι ακριβώς? Αναζητούν ενα μέρος για να συνεχίσουν το κοινωνικό σχόλιο  και την ελάχιστη επικοινωνία τους. "Δε μπορεί θα περάσει και αυτή η μέρα......"

Αυτό το περνάνε στα παιδιά τους βέβαια και στην συνέχεια έρχεται το ίδιο το σύστημα που έχει σαν στόχο την «αποβλάκωση» των ανθρώπων προκειμένου να μην το αμφισβητούν και με τους διάφορους θεσμούς του (σχολείο, εκκλησία κτλ) αποτελειώνει την δουλειά.

Αποτέλεσμα, στα χίλια άτομα άντε να βρεις 4-5 πραγματικά σκεφτόμενα άτομα που βέβαια υποφέρουν από την γενική άγνοια που επικρατεί. Υποφέρουν από την κενότητα των ανθρώπων και την έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας. Τα υπόλοιπα σαν πρόβατα στην σφαγή αποτελούν το κοπάδι εκείνης της «ελίτ» που κατάφερε να φύγει από το μαντρί να ανέβει στον λόφο και να ρίξει μια ματιά στην πραγματική εικόνα.

Συνεχίστε λοιπόν έτσι , μην προβληματίζεστε όλα σας προσφέρονται ήδη υπεραπλουστευμένα και εσείς? Είστε σε τέτοιο επίπεδο που ακόμα και αυτά σας φαίνονται πολύπλοκα!!!

Κρυφτείτε πίσω από το δάκτυλό σας και ίσως γλιτώσετε τα προβλήματα. Έτσι δεν κάνει η στρουθοκάμηλος? Κάτι θα ξέρει αυτή.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Moving Foward Trailer


Το πρώτο επίσημο trailer της νέας ταινία του Peter Joseph με τίτλο «Moving Forward» δόθηκε στο ιντερνετ σήμερα.

Η νέα ταινία του βραβευμένου δημιουργού και ιδρυτή του κινήματος “The Zeitgeist Movement” αναμένεται τον Ιανουάριο από εκατομμύρια φίλους και μέλη του κινήματος σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Πληροφορίες και συμμετοχή στο κίνημα μπορείτε να βρείτε στο Επίσημο Τμήμα Ελλάδας στην διεύθυνση: www.thezeitgeistmovement.gr


 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Hot Sonakshi Sinha, Car Price in India