Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Το αχρείο χρέος (28/11/2009)


Τον λόγο μου τον τηρώ. Την περασμένη εβδομάδα -αν έτυχε και ρίξατε κανένα βλέφαρο σ’ αυτή τη σελίδα- είχα διατυπώσει την πρόταση να πτωχεύσει η χώρα χωρίς να περιμένει από κανένα Moodys και κανένα Fitch να της το επιβάλουν. Δηλαδή, να κηρύξει την αναστολή πληρωμής του χρέους της.

Και κατέληγα με την υστερόγραφη υπόσχεση ότι θα εξηγήσουμε σήμερα γιατί οι κυβερνήσεις μπορούν όχι μόνο να αναστείλουν την πληρωμή του χρέους τους, αλλά και να το διαγράψουν εντελώς, γιατί κατ’ ουσίαν δεν το οφείλουν.


Το έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το επανέλαβε και ο Γιώργος: «Ή θα αφανίσουμε το χρέος, ή θα αφανίσει αυτό εμάς!» Θαυμάσια! Αυτό λέω κι εγώ. Να αφανίσουμε το χρέος. Αλλά χωρίς μέτρα και πολιτικές που αφανίζουν εμάς. Και ο μόνος τρόπος για να αφανίσουμε το χρέος είναι να μην το πληρώσουμε ποτέ.

Αν η πρόταση σάς φαίνεται απαράδεκτη, αφού κανένας καθωσπρέπει νοικοκύρης δεν θα ανεχόταν τη ρετσινιά του μπαταχτσή, αναρωτηθείτε τι ακριβώς χρωστάτε στις τράπεζες κι εσείς κι όλα τα κράτη του κόσμου.

Τι είναι τα 35,8 τρισεκατομμύρια δολάρια που χρωστάνε αυτή τη στιγμή όλες οι κοινωνίες του πλανήτη στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα; Τι είναι η οφειλή στην οποία, κάθε δευτερόλεπτο, προστίθεται ένα εκατομμύριο δολάρια; Τι είναι τα 358 δισ. δολ. που οφείλει η Ελλάδα στα ευαγή ιδρύματα που, αιώνες τώρα -παρά τις πτωχεύσεις, τους πολέμους, τις καταστροφές, τις πολιτικές αναταραχές και τους δημοσιονομικούς Αρμαγεδδώνες- με τόση γενναιοδωρία μάς δανείζουν; Είναι χρήμα. Σωστά; Δεν είναι πορτοκάλια για να τα φάμε, δεν είναι εργαλεία για να παραγάγουμε προϊόντα μ’ αυτά, δεν είναι πετρέλαιο για να κινήσουμε τα οχήματά μας. Είναι χρήμα που θα το χρησιμοποιήσουμε για να αγοράσουμε αγαθά και υπηρεσίες, για να πληρώσουμε μισθούς, για να το αποταμιεύσουμε ή για να το δανειστούμε από τις τράπεζες.

Και δεν είναι χρήμα στη μορφή του χρυσού, όπως ήταν κάποτε, ή ενός άλλου πολύτιμου μετάλλου. Ούτε καν χρήμα στη μορφή ενός αντικειμένου χρηστικού, αναγνωρίσιμου και κοινά αποδεκτού από όλους, όπως ήταν κάποτε, σε πιο άδολες κοινωνίες, τα αγκίστρια, τα κοχύλια, ακόμη και τα πούπουλα των πουλιών.

Είναι χρήμα πιστωτικό, αποτυπωμένο κατ’ αρχάς στα μεταλλικά κέρματα και τα χαρτονομίσματα που βγαίνουν από το ένα πορτοφόλι για να μπουν στο άλλο, τρυπώνουν από τη μια τσέπη στην άλλη, φεύγουν από την ταμειακή μηχανή του φούρναρη για να πέσουν στη μηχανή του χασάπη ή του σουβλατζή. Είναι χρήμα που οι τράπεζες μάς δανείζουν, είτε είμαστε άτομα είτε επιχειρήσεις είτε κράτη ολόκληρα, μας το πιστώνουν στους λογαριασμούς μας και απλώς ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Μα, αλήθεια υπάρχει κάπου στον πλανήτη όλο αυτό το χρήμα, τα 35,8 τρισεκατομμύρια του παγκόσμιου δημοσίου χρέους (υπολογίστε το διπλό, αν μιλήσουμε και για το ιδιωτικό χρέος); Μήπως είναι κρυμμένο καλά σε κάποια γωνιά του πλανητικού μας συστήματος, του γαλαξία μας, του σύμπαντος;

Αν ζούσαμε στον κανόνα του χρυσού το μυστήριο θα λυνόταν εύκολα. Αφού οι τράπεζες του κόσμου ισχυρίζονται ότι σχεδόν 200 εθνικά κράτη τους οφείλουν 35,8 τρισ., θα τους λέγαμε: «Ωραία, ανοίξτε τα θησαυροφυλάκιά σας και δείξτε μας χρυσό ίσης αξίας με αυτά που υποτίθεται ότι σας οφείλουμε». Αλλά ο χρυσός έχει προ πολλού πάψει να είναι το μέτρο του παγκόσμιου πλούτου. Όλα κι όλα τα αποθέματα που διαθέτουν τα κράτη είναι 29.634 τόνοι που η αξία τους μόλις υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Μας λείπουν, λοιπόν, τουλάχιστον 34 τρισεκατομμύρια.

Ας πάμε στον κανόνα του δολαρίου, που εδώ και δεκαετίες έχει κατσικωθεί σαν παγκόσμιο νόμισμα και απόλυτο μέτρο κάθε χρέους. Στο θεωρητικό ενδεχόμενο το παγκόσμιο χρέος να έχει αντίκρισμα σε πραγματικά, χειροπιαστά δολάρια, η FED απαντά αποστομωτικά: Όλα τα χειροπιαστά δολάρια που κυκλοφορούν στο καπιταλιστικό μας σύμπαν δεν υπερβαίνουν τα 8,3 τρισεκατομμύρια. Άρα, αν υποθέταμε ότι με φιλότιμες προσπάθειες (ληστεύοντας ακόμη και το απόρθητο Fort Knox, για παράδειγμα) τα μαζεύαμε και πηγαίναμε στους τραπεζίτες και λέγαμε «ορίστε, πάρτε τα να μη σας τα χρωστάμε», αυτοί θα μας απαντούσαν ότι τους χρωστάμε άλλα 26 τρισεκατομμύρια!

Οι σοβαροί οικονομολόγοι θα μας διόρθωναν, βεβαίως, ότι έχουμε μια πολύ απλοϊκή αντίληψη για το χρήμα που εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες έχει αποκτήσει πολλές άυλες μορφές, χάρη στις οποίες έγινε η βιομηχανική επανάσταση και οι μετέπειτα τεχνολογικές επαναστάσεις, που επιτρέπουν σήμερα σ’ έναν κοινό θνητό, με μερικά απλά πατήματα στο πληκτρολόγιο να δανείζει, να δανείζεται, να εξοφλεί, να αγοράζει. Εδώ σε θέλω, κάβουρα…

Και πώς δημιουργούνται αυτές οι άυλες μορφές χρήματος, αυτά τα μυστήρια Μ1, Μ2 και Μ3 που εκφράζουν το χρηματικό μας σύμπαν; Με αέρα κοπανιστό! Διότι εδώ και τρεις αιώνες (με πρώτη διδάξασα την Τράπεζα της Αγγλίας) τα κράτη έχουν εκχωρήσει στις τράπεζες το δικαίωμα να μετατρέπουν την ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση σε νόμιμο κρατικό νόμισμα. Θεωρητικά, μόνον οι κρατικές Αρχές (δηλαδή οι κρατικές τράπεζες) έχουν δικαίωμα να κατασκευάζουν χρήμα. Όσο χρήμα θέλουν – και το κάνουν μερικές φορές τυπώνοντας αφειδώς πληθωριστικό χρήμα, που εκμηδενίζει την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων.

Αλλά και οι τράπεζες μπορούν να κατασκευάζουν όσο χρήμα θέλουν χωρίς απαραίτητα να διατρέχουν τον κίνδυνο της πληθωριστικής απαξίωσής του. Γιατί, πολύ απλά, έχουν το (αδιανόητο με την κοινή λογική) δικαίωμα να μετατρέπουν το χρέος κάθε μορφής (ιδιωτικό, επιχειρηματικό, κρατικό) σε πιστωτικό χρήμα.

Κάθε φορά που πηγαίνετε στο γκισέ της τράπεζας και υπογράφετε τη δανειακή σύμβαση με τα ψιλά γράμματα που ποτέ δεν διαβάζετε, έχετε αυξήσει το χρήμα της τράπεζας κατά το ποσό του δανείου που παίρνετε συν τους τόκους. Άλλωστε, η τράπεζα δεν σας δανείζει τίποτε άλλο από μια υπόσχεση παροχής χρήματος που θα πιστώσει στον λογαριασμό σας, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αποδείξει ότι το διαθέτει. Για την ακρίβεια, είναι υποχρεωμένη να διαθέτει το 1/20, το 1/30 ή το οποιοδήποτε εξευτελιστικό κλασματικό απόθεμα κάθε εθνική νομοθεσία της επιβάλει να έχει.

«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα είναι τόσο απλή που καταντάει αποκρουστική», έγραφε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Και πολύ πριν απ’ αυτόν, ένας ακόμη υπεράνω αντικαπιταλιστικής υποψίας, ο Αβραάμ Λίνκολν, διατύπωνε τη δυσοίωνη προειδοποίηση για την εξέλιξη του χρηματικού συστήματος: «Η κυβέρνηση θα έπρεπε να δημιουργεί, να εκδίδει, και να κυκλοφορεί όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά παράγωγα που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβερνητικές δαπάνες και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών, οι φορολογούμενοι πολίτες θα εξοικονομήσουν τεράστια ποσά που τώρα δίνουν για εξόφληση τόκων.

Το δικαίωμα της δημιουργίας και έκδοσης χρημάτων είναι, όχι μόνο το ανώτατο αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης, αλλά και η μεγαλύτερη δημιουργική της ευκαιρία». Το δικαίωμα αυτό έχει απεμποληθεί προ πολλού από όλα τα κράτη του κόσμου, με αποτέλεσμα το κρατικό χρήμα να αποτελεί μόλις το 5% του εικονικού χρήματος που δημιουργούν εκ του μη όντος οι τράπεζες. Κι ένα επιπλέον αποτέλεσμα είναι ότι, τελικά, τα ίδια τα κράτη που έχουν εκχωρήσει το δικαίωμα αυτό είναι οι καλύτεροι πελάτες (και θύματα) της Διεθνούς της τοκογλυφίας.

Στην ουσία, το χρήμα που κυριαρχεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το παγκόσμιο χρέος.

Χωρίς χρέος δεν υπάρχει χρήμα.

Κράτη, επιχειρήσεις, νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα να ξοδεύουν ακατάπαυστα, να τροφοδοτούν με τις δαπάνες τους μια ανάπτυξη μη βιώσιμη, σχεδόν αυτοκαταστροφική, και ένα χρέος που δεν πρόκειται να εξοφληθεί ποτέ γιατί προέρχεται από χρήματα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, γιατί αλλιώς το σύστημα θα καταρρεύσει. Και καταρρέει κάθε μερικές δεκαετίες. Όπως συνέβη το 1929, όπως συνέβη και το 2008, όπως ενδεχομένως θα ξανασυμβεί οσονούπω. Και το πληρώνουμε κι από πάνω, σε χρήμα και σε είδος. Με έκτακτη φορολογία, με ανεργία και ανέχεια.

Και το ερώτημα είναι: Πώς είναι δυνατό οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που παράγουν τον πλούτο να χρωστάνε σ’ αυτούς που δανείζουν κάτι που δεν υπάρχει; Γιατί οι κυβερνήσεις δέχονται - υπό την απειλή της κρατικής χρεοκοπίας- να δανείζονται έντοκα από τις τράπεζες, αφού μπορούν οι ίδιες να δημιουργούν χρήμα χωρίς τόκους; Γιατί η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν λύνουν διά παντός την κρίση χρέους που διατρέχει πάνω από τα μισά κράτη-μέλη, διαμηνύοντας στους υποτιθέμενους χρηματοδότες τους ότι το «πάρτι τελείωσε»; Γιατί, πολύ απλά, η παγκόσμια οικονομική κοινότητα, που είδε εθνικές οικονομίες να βυθίζονται στη δίνη της πιστωτικής φούσκας, στο κραχ του εικονικού χρήματος, δεν μηδενίζει εδώ και τώρα το κοντέρ του χρέους, λέγοντας καθαρά και ξάστερα: «Δεν πληρώνω κάτι που δεν μου δώσατε, γιατί ποτέ δεν το είχατε»;

Κι αν είναι υπερβολή να περιμένει κανείς τέτοια αποκοτιά από τη διεθνή ορθοδοξία του χρήματος, γιατί να μην είναι η Ελλάδα αυτή που θα πρωτοτυπήσει;

Υ.Γ. Δείτε στο Διαδίκτυο το ντοκιμαντέρ του Καναδού Paul Grignon «Money as debt» (το χρήμα ως χρέος), μια γλαφυρή περιγραφή του δαιμόνιου μηχανισμού κατασκευής του χρήματος. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά, θαυμάσια υποτιτλισμένο από την ομάδα kepik.gr
 
Αναδημοσίευση από το πολύ αξιόλογο ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.com/2009/11/28112009_29.html)

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Γιατί οι Μουσουλμάνοι επιλέγουν την Ευρώπη ?



Η μεγάλη πλειοψηφία των λαθρομεταναστών είναι μουσουλμάνοι οι οποίοι έρχονται από την Ασία ή την Αφρική.

Και έρχονται εδώ για να βρουν μια καλύτερη ζωή.

Αυτήν όμως την καλύτερη ζωή εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούμε να τους την δώσουμε.

Εμείς εδώ έχουμε 2 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εμείς εδώ έχουμε 600 χιλιάδες άνεργους και δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, πώς να βοηθήσουμε και 2 εκατομμύρια ξένους;

Έτσι συζητούμε την προώθησή τους σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Γιατί όμως 2 εκατομμύρια μουσουλμάνοι να πάνε οπωσδήποτε στην χριστιανική Ευρώπη και στην χριστιανική, φτωχή Ελλάδα;

Γιατί δεν συζητάνε την προώθηση τους στην τεράστια, στην πάμπλουτη και, το κυριότερο, στην μουσουλμανική Σαουδική Αραβία;

Γιατί όχι στα πάμπλουτα μουσουλμανικά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι, κ.λπ.)

Γιατί όχι στα πάμπλουτα Μπαχρέιν, Κατάρ, Ομάν που είναι και χώρες μουσουλμανικές;

Γιατί όχι σε αυτά τα κράτη όπου η ανεργία είναι μηδέν και στα οποία υπάρχει ένας οργασμός έργων,κατασκευών δημόσιων και ιδιωτικών;

Γιατί όχι και στην τεράστια μουσουλμανική Τουρκία;

Γιατί όχι στην πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη;

Φαντάζομαι ότι αυτές οι πλούσιες, έως πάμπλουτες, μουσουλμανικές χώρες θα θέλουν να στηρίξουν και να προστατέψουν τους ομόθρησκούς τους. Και βέβαια αναρωτιέμαι γιατί άραγε αυτοί που φεύγουν από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Ινδία ή το Μπαγκλαντές δεν πάνε να ζητήσουν άσυλο, δουλειά και μια αξιοπρεπή ζωή στην κοντινή τους, πλούσια και ομόθρησκη Σαουδική Αραβία και έρχονται στην μακρινή, φτωχή και χριστιανική Ελλάδα;

Ή στην πιο μακρινή Ιταλία;
Ή στην ακόμα πιο μακρινή Γαλλία;

Δεν καταλαβαίνω γιατί φεύγουν από την Σομαλία, την Αιθιοπία ή το Σουδάν και κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα δύσκολου και επικίνδυνου ταξιδιού για να φτάσουν στην μικρή φτωχή και χριστιανική Ελλάδα, ενώ απέναντι τους στα 50 χιλιόμετρα, στην απέναντι ακτή της Ερυθράς θάλασσας, είναι η τεράστια πάμπλουτη και μουσου λμανική Σαουδική Αραβία.

Γιατί άραγε φεύγουν από το Ιράκ και έρχονται στην Ελλάδα, ενώ το Ιράκ συνορεύει με την Σαουδική Αραβία;

Δεν είναι πολύ περίεργο;

Ας δεχθούμε λοιπόν ότι πράγματι υπάρχει ανθρωπιστική κρίση σε ορισμένες περιοχές τού κόσμου λόγω φτώχειας, λόγω πολέμων, λόγω ασθενειών ή για όποιους άλλους λόγους, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να φεύγουν από τα σπίτια τους.

Μήπως πρέπει να το δούμε και από αυτήν την άποψη το πρόβλημα και να αρχίσει η Ε.Ε. να πιέζει τις πλούσιες μουσουλμανικές χώρες, αλλά και τις ΗΠΑ να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσον αφορά την βοήθεια των, όπως λένε, φτωχών και κατατρεγμένων μουσουλμάνων; Και θα ήθελα να δω πώς θα αντιδράσουν αυτές οι μουσουλμανικές χώρες;

Θα ήθελα να δω πόσο ανθρωπιστές είναι και πόσο νοιάζονται για τους αναξιοπαθούντες ομόθρησκούς τους.

Και θα ήθελα να δω πώς θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ, που κάθε χρόνο με κάτι περίεργες εκθέσεις κατηγορούν τους Έλληνες και τους άλλους Ευρωπαίους ότι κακομεταχειρίζονται του δυστυχισμένους μουσουλμάνους πρόσφυγες..!

Πηγή: E-mail ανωνύμου

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Όταν το προφανές βγαίνει απ' το παράθυρο


Χθές βράδυ σ’ δελτίο ειδήσεων, νομίζω του Αλτερ ήταν, άκουγα τον δημοσιογράφο να μιλάει με τον πολιτικό για τα «μέτρα» που η νέα κυβέρνηση θα πάρει στον οικονομικό τομέα.

Κάποια στιγμή αναφέρθηκε πως το πάγωμα των μισθών για 40,000 άτομα ( δηλαδή η μη αναπροσαρμογή του για το νέο οικονομικό έτος) θα έδινε στην κυβέρνηση 60 εκατομμύρια ευρώ. Η ανάλυση προχώραγε για να ακούσω τον πολιτικό να λέει πως αυτά τα χρήματα δεν είναι βέβαια σημαντικά, αλλά δείχνουν την τάση της κυβέρνησης για περικοπές και αύξηση των εσόδων του κράτους λόγω της κρίσης.

Σε άλλο θέμα παρακάτω στο ίδιο δελτίο, αν δεν κάνω λάθος υπήρχε η είδηση πως με μεγάλη έκπληξη αντιμετώπισαν οι χρηματοοικονομικοί κύκλοι τον 3μηνο απολογισμό της Εμπορικής τράπεζας η οποία εξέπληξε παρουσιάζοντας κέρδη 90 εκατομμύρια ευρώ.

Εκεί ήταν που μου ήρθε η σφαλιάρα για να μου υπενθυμίσει σε τι παράλογη ζούγκλα ζω. Δηλαδή με λίγα λόγια όσα ΚΕΡΔΗ έβγαλε μια επιχείρηση το 3μηνο – για την ακρίβεια μείον 30 εκατομμύρια απ’ αυτά) θα εξοικονομούσε το ΚΡΑΤΟΣ στερώντας έστω και μια μικρή αναπροσαρμογή στον μισθό 40,000 ανθρώπων για όλο το έτος!!!

40,000 άτομα αν τα βάλεις σε σειρά χέρι χέρι είμαι σίγουρος πως φτάνουν ως κάτω την Γλυφάδα! Κι όμως κάποιοι ΚΥΡΙΟΙ βασισμένοι στους παράνομα (με αποφάσεις Αρείου Πάγου) εισπραχθέντες τόκους, θησαυρίζουν βγάζοντας 90 μπιγκ ουανς το 3μηνο , ενώ κάποια πρόβατα πρέπει να χάσουν 1-2 ευρώ αναπροσαρμογής το μήνα από τους μισθούς τους προκειμένου το κράτος (που σκοπό έχει να μας προστατεύει από τα πάντα) να εξοικονομήσει για ολόκληρο το έτος 60 εκατομμύρια.

Θα’ θελα τόσο πολύ αυτά τα 40,000 άτομα , να πιάσουν από το αυτί , τον κύριο πολιτικό για την βαρβαρότητα που αφήνει να διαιωνίζεται, εκείνον τον λιμοκοντόρο δημοσιογράφο απερ κλας για την ανεπάρκειά του να ρωτάει τα προφανή και τέλος αυτά τα λαμόγια της τράπεζας που συνεχίζουν να κοιμούνται ατάραχοι πίνοντας το αίμα των συνανθρώπων τους.

Προσθήκη:

Ήθελα να ξερα ρε σεις. Όταν είσασταν πιτσιρικάδες με κοντοπαντέλονα, οι μανάδες σας, σας μεγάλωναν να κάνετε τα στραβά μάτια, να κοροϊδεύετε και να κλέβετε? Κοιτάξτε στο λεξικό τις λέξεις ντροπή και αίσχος!

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Καλά Χριστούγενα


ΜΜΜ έρχονται χριστούγενα! Τι καλά η «ωραιότερη εποχή του χρόνου» , τότε που «γεννήθηκε ο Χριστούλης» και τι καλή περίοδος για όλους μας να δείξουμε την «ανθρωπιά μας»! Τι ωραίες οι «παραδόσεις» μας  που αναδεικνύουν τον «πολιτισμό» μας και που…. Και και και και

Είναι μια εικόνα. Κανείς από σας δεν θα είχε και πολλές αντιρρήσεις αν δεν ανοίγε λίγο τα μάτια πέρα από την «χριστιανική αυτή ομίχλη αγαθοεργίας». 




Πόσο προσεκτικά το σύστημα σιγά σιγά, λιθαράκι λιθαράκι , βάζει τις πέτρες του για να χτίσει μια ακόμα εξουσιαστική παραμύθα για τον απλοϊκό ανθρωπάκο που διψασμένος για λίγη ηρεμία ψυχική κυρίως και μετά σωματική αποζητά έστω ένα πλαστό σημείο αναφοράς για να νιώσει μια κοινωνική θαλπωρή.

Κι όμως είναι όλο ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ψέμα. Για ποιόν «Χριστούλη» μιλάμε? Για εκείνον τον γνωστό που ενώ ξέρουμε με απίστευτη λεπτομέρεια τα πάντα για το βράδυ της «γέννησης» του , που η μητέρα του (γονιμοποιημένη από τον κρίνο» τον έφερε στη ζωή ως Θεο, αλλά που δεν έχουμε ιδέα τι έκανε μετά και μας επισκέπτεται πάλι ιστορικά στα 33 του χρόνια για να πεθάνει και να αναστηθεί? Σ’ αυτόν τον κύριο αναφερόμαστε? Στον γνωστό κύριο που περπάταγε πάνω στο νερό και έκανε το νερό κρασί?

ΑΑΑΑΑΑ ναι  γι ‘ αυτόν μιλάμε.

Ε,  στις πλάτες αυτού του ανύπαρκτου κακομοίρη ο σύγχρονος κόσμος έχει στηρίξει μαζί με την συνεργασία ενός «αγίου» χοντρούλι με κόκκινη στολή ένα πανηγύρι ψεύδους αιώνων.

Σήμερα που η «χριστιανική» μας κοινωνία έχει επιβληθεί και στον υπόλοιπο πλανήτη βλέπουμε και τραγελαφικά θεάματα όπως κινέζους να γιορτάζουν τα χριστιανικά Χριστούγενα.

Καπιταλιστική κόλαση για τις εταιρείες βέβαια που κάνουν τα πάντα αυτές τις «άγιες μέρες» να μας στερήσουν ακόμα και από ένα ξεροκόμματο παραπάνω που το σύστημα θέλει ως ελεημοσύνη να μας δίνει. Ναι ντε , το λεγόμενο «Δώρο των Χριστουγένων». Κάτι που μας το δίνουν ως χάρισμα, λες και δεν το έχουμε δουλευμένο με αίμα. Κάτι που πάλι βέβαια με την προπαγάνδα που υπάρχει γύρω από τον κύριο χριστούλη θα ξαναγυρίσει στους «γνωστούς – άγνωστους».

Οι κινέζοι γιορτάζουν Χριστούγενα οι Έλληνες , τρώνε γαλοπούλα (είχαν και στα χωριά τους τέτοιες) και όλοι μαζί χριστιανοί και μη,  θέλουν να αγοράσουν το δωράκι τους. Εμ πώς,  να μην συμμετέχουν στην χαρά για την «γέννηση ενός θεού?»

Μεθαύριο όταν τα ψίχουλα απ’ το  «δώρο» έχουν κάνει φτερά, όταν ο  κύριος χριστούλης θα έχει χαθεί απ’ το προσκήνιο και θα τον ξαναδούμε στα 33 του το Πάσχα, όταν η πόλη γίνει πάλι γκρίζα γιατί ο στόχος των στολισμών πέτυχε, ΤΟΤΕ κάτσε και σκέψου γιατί παραπονιέσαι πως στην ζωή ΔΕΝ υπάρχουν παραμύθια…

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Τα φώτα της γιορτής


Είναι μερικές μέρες που ξυπνάω μέσα στην καλή χαρά ... με μια αβάσταχτη ελαφρότητα του είμαι... ένα τραλαλα όλα καλά που λέω εγώ.

Και άλλες που κάτι άσχετο ασήμαντο βάζει μπρος το υπαρξιακό μου καζάνι και μετά αρχίζουν οι μπουρμπουλήθρες.

Ετσι και σήμερα ενώ πότιζα τις γλάστρες μου στο μπαλκόνι, ελάχιστη προσφορά πρασίνου στη τσιμεντούπουλη που ζούμε πήγε το μάτι μου στη Χριστουγενιάτικη γιρλάντα ψηλά στο τοίχο, ναι δεν την κατέβασα...γιατί άλλωστε

Και εκεί έγινε το κλικ ...τι πραγματικά έμεινε και τι έγινε αυτό το χρόνο - εάν δεχτούμε την ανθρώπινη διάσταση του χρόνου. Από τη στιγμή που κρέμασα αυτή τη γιρλάντα και την έβαλα στη πρίζα μέχρι σήμερα το πρωι που τη δοκίμασα και είδα ότι τα λαμπάκια της ανάβουν... που πραγματικά κερδίσαμε τη μάχη, που περάσαμε τη τάξη και που μείναμε μετεξεταστέοι.

Θέλοντας να δημιουργήσω μια όαση φωτός στο μπαλκόνι να δώσω ένα σήμα ότι εδώ υπάρχει κάποιος, υπήρξα πραγματικά σε μένα στο κόσμο γύρω μου η αντανάκλαση αυτού του φωτός ή σαν μαύρη τρύπα το ρούφηξα όλο εγώ από στέρηση ή ανασφάλεια ότι αύριο δεν θα υπάρχει φως.

Δεν ξέρω που θα βγάλει ο απολογισμός όμως θα σας ενημερώσω. Δεν ξέρω εάν ο χρόνος πέρασε και σαν ζωγράφος πάνω στο τεράστιο καμβά του πρόσθεσε πόσες ακόμη ζωγραφιές από το εσύ σε απόδοση του εγώ...

Δεν ξέρω μήπως εμείς περνάμε και ο χρόνος στέκεται και περιμένει τον επόμενο.
Ισως το τώρα κοιτάζοντας την ολοφώτιστη γιρλάντα σήμερα το πρωϊ είναι το χτες που τη κρέμασα αναζητώντας λίγο φως λίγη χαρά και ίσως είναι το αύριο ταυτόχρονα όπου μια έκδοσή μου με τα χρώματα ξεθωριασμένα θα κοιτά την γιρλάντα με τα περισσότερα λαμπάκια καμμένα αλλά θα την βλέπει το ίδιο φωτεινή, με τη ματιά της ανάμνησης, που κρατά την ομορφιά αυτού που αγγίζει αναλείωτη, πάντα το ίδιο ζωντανή.

Θέλω να έχω όμως πάντα αυτή τη γλυκόπικρη γεύση στο στόμα όποτε θα κοιτώ τη γιρλάντα μου, τη ζωή μου, με όσα φωτάκια έχει αναμμένα μέχρι να καεί το τελευταίο.
Γεύση από λικέρ αμύγδαλο, πικρή γιατί η ζωή πολλές φορές σε χτυπάει αλύπητα για να σου δώσει πολλές φορές αυτό που εσύ θεωρείς αυτονόητο αλλά που αυτή με περισσή σοφία ξέρει πότε το αξίζεις.

Μα πάνω από όλα γλυκιά γιατί άντεξες , γιατί ο πόνος ήταν το εισητήριο για να μάθεις. Γλυκιά γιατί ίσως σε αυτό το δύσκολο ταξίδι συνάντησες και είδες ανθρώπους μοναδικούς που επάνω τους θέλεις να αντανακλάς το φώς σαν τη γιρλάντα στο μπαλκόνι μου.

Γλυκιά γιατί είναι μια τελικά μια όμορφη μέρα και έχω κάπου να πω μια καλημέρα τώρα ...και ένα ευχαριστώ για αυτό σας αφήνω εδώ.

Μην πετάτε τις γιρλάντες ακόμη και όταν τα λαμπάκια τους είναι καμμένα φωτίζουν με όλες τις αναμνήσεις των στιγμών που έδιναν απλόχερα το φως τους στις γιορτινές μέρες του μαζί αλλά και της μοναξιάς.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Ο κύριος πιτσιρικάς


Το καλοκαίρι του 1982 , σε ένα ηλιοκαμένο πιτσιρικά, σε μια βεράντα που φυσούσε δυνατά,  μια αγαπημένη θεία του έδωσε τις παρακάτω λέξεις για να γράψει ότι του κατέβαινε στο μυαλό μ’ αυτές.

Αράζω, μέταλλο, φωτιά, φτερά, νερό, σπλάχνα, μαχαίρι, καρδιά, αποκάλυψη, ρίζα, ώρα.

 Έτσι λοιπόν αυτός έγραψε:






Μες’ απ’ τα σπλάχνα της καρδιάς μου που μόνο η φωτιά, το μέταλλο και το νερό μπορούν να σβήσουν και καθώς η στιγμή της παντοτινής αποκάλυψης, της πραγματικής ρίζας του κόσμου αρχίζει… εγώ σφάζω με το μαχαίρι την ησυχία της στιγμής και απαλός σαν τα φτερά την αράζω στο κρεβάτι μου.

Απόψε την χειμωνιάτικη αυτή βραδιά του 2009, ένας  χλωμός – από τα χρώματα της πόλης – κύριος, σε μια πολύ μοντέρνα έντονη κουζίνα, έχοντας στο μυαλό του την αγαπημένη αυτή θεία του με τις ίδιες λέξεις γράφει:

Δεν ήταν το μέταλλο του μαχαιριού που ήταν κρύο και με έκανε να αποτραβηχτώ,  δεν ήταν η φωτιά που ήταν καυτή που μ’ έκανε να πετάξω με τα νέα μου φτερά και την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, ήταν η αποκάλυψη πως στα σπλάχνα της δεν ήταν η στιγμή της αποκάλυψης  της πραγματικής  ρίζας του κόσμου αλλά η ώρα που το νερό ήταν έτοιμο και έπρεπε να κάνω ένα ντους.




Τι θα μπορούσε άραγε να σκεφτεί κανείς....

Η Επιστροφή


Χθές βράδυ πέθανα. Δε ξέρω πως, τώρα που το σκέφτομαι η σκέψη μου έχει θολώσει από τις σκέψεις μας. Όλα έχουν γίνει ένα.

 Ήταν εκείνο το ατύχημα σε νεαρή ηλικία?  Ήταν η καρδιά μου που έπαψε να χτυπά στα βαθιά γεράματα?  Ήταν αυτή η τελική μάχη που το βλήμα χτύπησε το λόχο μας την στιγμή ακριβώς που είμαστε έτοιμοι για αντεπίθεση?  Δεν ξέρω.

Δεν παίζει ρόλο άλλωστε να εντοπίσω τόσα πολλά πράγματα που μας συνέβησαν μέσα στο στρίμωγμα του γραμμικού αυτού φυσικού επίπεδου. Αυτό που ξέρω όμως με χαροποιεί!

Εγώ. Αυτό το πραγματάκι που τόσο σημαντικό το θεωρώ όταν πρέπει να κατέβω στο φυσικό επίπεδο, πλέον δεν υφίσταται ή μάλλον καλύτερα υφίσταται απλός θα έχω σε λίγο την ευτυχή στιγμή να το δω κατάματα. Να μας δω όλους μαζί.

Αχ πόσο μ αρέσει εδώ ψηλά! Είμαι ελεύθερος! Πετάμε μαζί? Πετάμε, πως αλλιώς…

Ας μη κοιτάξω κάτω, ας μη κοιτάξω άλλη μια φορά , δεν μπορώ όλους αυτούς τους θρηνούντες!  ΞΥΠΝΗΣΤΕ βρε, τι κάνετε έτσι, χα χα είναι αστείο να τους κοιτάζω από ψηλά να θρηνούν μέσα στα κακοφτιαγμένα τους σαρκία, και ταυτόχρονα να ξέρω πως όπου να ναι θα τους βρω ξανά, όμως στο πλήρες τους μεγαλείο.

Ξέρω, ξέρω. Εσείς επιλέξατε και αυτή την αποστολή. Ε έτσι παίζεται το παιγνίδι άλλωστε. Αλλά έχει πλάκα, χα χα κοιτάξτε πως θρηνούν. Λες και αυτό ήταν!

Αγνά παιδιά ,  απλά παιδιά, μεγάλα μυαλά, τέρατα κακίας όλοι σας βρε, είστε εδώ για ένα λόγο, αφήστε με στην ησυχία μου δεν μπορώ να ανεχτώ την μυωπίας σας. Όχι τώρα, όχι τώρα που θα μας συναντήσω!

Είναι το λάθος ....λάθος


Τι είναι λάθος ....
Κατά την ετυμολογική ερμηνεία
κάθετι που αποκλίνει από το κανόνα
κάτι που δεν λέγεται η γίνεται σωστά
ατυχής επιλογή, πράξη εκτίμηση μιας κατάστασης
Συνώνυμο του λάθους το σφάλμα, η ανακρίβεια, η αβλεψία, το παράπτωμα, το ατόπημα, το ολίσθημα

Αντώνυμα το σωστό και η αλήθεια
Αραγε όμως το λάθος κάνει το κάνονα ή ο κανόνας το λάθος, μήπως η έλλειψη κανόνα δεν δημιουργεί λάθος αλλά μόνο σωστό - με την έννοια της δημιουργίας - και η ύπαρξη κανόνα (δηλαδή περιοριστικών όρων σκέψης) δημιουργεί το λάθος - το περιορισμό της δημιουργίας και της εξέλιξης της σκέψης μας
Αν πάλι δεν υπήρχαν λάθη τι θα χρειάζοταν ο κανόνας οπότε γιατί ο κανόνας αντιμάχεται τόσο το λάθος ?

Και εάν ο κανόνας είναι λάθος και το λάθος κανόνας?

Αραγε το λάθος δεν έχει δόση αλήθειας ? δόση ορθότητας ?
Το λάθος είναι ατυχής επιλογή ? Η επιλογή η κρίση - σκέψη βάσει της οποίας καταλήγουμε στην επιλογή βασίζεται στη τύχη ?
Και ποιά επιλογή είναι η τυχερή.. Πως ξέρουμε ποια είναι τυχερή αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε όλες τις επιλογές μας ? Πως κατακρίνεις ένα βιβλίο που έχει πολύ μικρά γράμματα και δεν μπορείς να τα διαβάσεις επειδή εσύ έχεις περιορισμένη όραση.

Ολα στη ζωή είναι λάθος σωστό και σωστό λάθος.
Η ζωή μας βασίζεται στην ενοχοποίηση του λάθους και η απελευθέρωσή μας στην απενοχοποίησή του ή μαλλον στην αποδοχή ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος, επειδή έτσι αισθανόμαστε ασφαλείς, επειδή έτσι το να βαδίζουμε σε στρωμένο μονοπάτι μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο άγχος, λιγότερο το βάρος της άγνοιας.

Καπου διάβασα ότι εμπειρία είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας και ότι όποιος κάνει μεγάλες σκέψεις κάνει και μεγάλα λάθη και το αντίστροφο.

Τελικά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η Υπερτατη Δύναμη -Η Φύση - του οποίου είμαστε μέρος, δεν έκανε ένα ακόμη λάθος που το άφησε να πάρει το δρόμο του, ψάχνοντας για το σωστό, αποδεικνύοντας όμως τελικά ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος,το μόνο που υπάρχει είναι η αναζήτηση, η διαδρομή, η εξέλιξη, η γνώση και σ' αυτή τη διαδρομή τίποτα δεν είναι λάθος ή σωστό.

Γι 'αυτό προτείνω την επόμενη φορά που θα αποκλίνουμε του κανόνα να μην πούμε
"Σύγγνωμη λάθος" . Αντίθετα θα ήταν καλύτερα να πούμε "κοίτα απλά παίρνω άλλο δρόμο, είμαστε ακόμη στην άγνοια όλοι μας και υπάρχουν ίδιες πιθανότητες να φτάσουμε στη γνώση είτε εσυ που πας απο το δρόμο με το όνομα σωστό είτε εγώ από το δρόμο με το όνομα λάθος. Ολα είναι ο δρόμος, το ταξίδι.¨




Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Γράμμα - σχόλιο στη Κυβέρνηση opengov.gr


Όλα τα μέτρα που η εκάστοτε κυβέρνηση παίρνει για "στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων " είναι αναποτελεσματικά , αναγκάζουν σε "στρίμωγμα" των οικονομικών χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αφού μπορεί να είναι κάτι θετικό ως χρηματικό ποσό στα πενιχρά εισοδήματα των ανθρώπων, όμως η επίπτωση που έχουν στην καθημερινότητά τους είναι μηδαμινή.

Αν πραγματικά κάποιος από εσάς διαβάζει και δίνει σημασία σε όσα λέμε εμείς οι πολίτες τότε ας αναλογιστεί και ας περάσει τα παρακάτω σ αυτούς που παίρνουν αποφάσεις.

1. Γιατί οι τράπεζες φορολογούνται με 7% ενώ όλες οι επιχειρήσεις και οι πολίτες με πάνω από 25% ?

2. Γιατί ενω υπάρχουν αποφάσεις του Αρείου Πάγου που λένε πως οι τράπεζες είναι παράνομο να έχουν επιτόκια πάνω από 12%, η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει το νόμο και δεν κατάσχει ως προϊόντα εγκλήματος τα επιπλέον χρήματα που καρπώνονται οι τράπεζες οπως ακριβώς κάνει για χρήματα από ναρκωτικά ?

3. Γιατί η κυβέρνηση δεν έρχεται σε επαφή με μεγάλες πολυεθνικές και να συστήσει επιτροπές διαλόγου μαζί τους προκειμένου να καταλήξουν με ποιού όρους θα μπορούσαν να αρχίσουν δραστηριότητες στην Ελλάδα?

4. Γιατί δεν υπάρχει όραμα πραγματικό από κανέναν, για παράδειγμα να δημιουργηθεί μια νέα πόλη στην Ελλάδα, μια πόλη 300,000 κατοίκων υπόδειγμα στο κόσμο όλο που θα υπάρχουν εκεί όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και τα υπουργία και που η πρόσβαση σε αυτή δεν θα γίνεται με τα γαϊδουράκια αλλά θα είναι (μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα) προσβάσιμη εύκολα και γρήγορα απ' όλους?

Δυστυχώς εχω πάρα πολλά να γράψω όμως επειδή είμαι σίγουρος πως κανείς δεν θα δώσει τη παραμικρή σημασία σταματώ εδώ.

Το σχόλιο μου εδώ

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Hot Sonakshi Sinha, Car Price in India