Τα φώτα της γιορτής

Είναι μερικές μέρες που ξυπνάω μέσα στην καλή χαρά ... με μια αβάσταχτη ελαφρότητα του είμαι... ένα τραλαλα όλα καλά που λέω εγώ.

Και άλλες που κάτι άσχετο ασήμαντο βάζει μπρος το υπαρξιακό μου καζάνι και μετά αρχίζουν οι μπουρμπουλήθρες.

Ετσι και σήμερα ενώ πότιζα τις γλάστρες μου στο μπαλκόνι, ελάχιστη προσφορά πρασίνου στη τσιμεντούπουλη που ζούμε πήγε το μάτι μου στη Χριστουγενιάτικη γιρλάντα ψηλά στο τοίχο, ναι δεν την κατέβασα...γιατί άλλωστε

Και εκεί έγινε το κλικ ...τι πραγματικά έμεινε και τι έγινε αυτό το χρόνο - εάν δεχτούμε την ανθρώπινη διάσταση του χρόνου. Από τη στιγμή που κρέμασα αυτή τη γιρλάντα και την έβαλα στη πρίζα μέχρι σήμερα το πρωι που τη δοκίμασα και είδα ότι τα λαμπάκια της ανάβουν... που πραγματικά κερδίσαμε τη μάχη, που περάσαμε τη τάξη και που μείναμε μετεξεταστέοι.

Θέλοντας να δημιουργήσω μια όαση φωτός στο μπαλκόνι να δώσω ένα σήμα ότι εδώ υπάρχει κάποιος, υπήρξα πραγματικά σε μένα στο κόσμο γύρω μου η αντανάκλαση αυτού του φωτός ή σαν μαύρη τρύπα το ρούφηξα όλο εγώ από στέρηση ή ανασφάλεια ότι αύριο δεν θα υπάρχει φως.

Δεν ξέρω που θα βγάλει ο απολογισμός όμως θα σας ενημερώσω. Δεν ξέρω εάν ο χρόνος πέρασε και σαν ζωγράφος πάνω στο τεράστιο καμβά του πρόσθεσε πόσες ακόμη ζωγραφιές από το εσύ σε απόδοση του εγώ...

Δεν ξέρω μήπως εμείς περνάμε και ο χρόνος στέκεται και περιμένει τον επόμενο.
Ισως το τώρα κοιτάζοντας την ολοφώτιστη γιρλάντα σήμερα το πρωϊ είναι το χτες που τη κρέμασα αναζητώντας λίγο φως λίγη χαρά και ίσως είναι το αύριο ταυτόχρονα όπου μια έκδοσή μου με τα χρώματα ξεθωριασμένα θα κοιτά την γιρλάντα με τα περισσότερα λαμπάκια καμμένα αλλά θα την βλέπει το ίδιο φωτεινή, με τη ματιά της ανάμνησης, που κρατά την ομορφιά αυτού που αγγίζει αναλείωτη, πάντα το ίδιο ζωντανή.

Θέλω να έχω όμως πάντα αυτή τη γλυκόπικρη γεύση στο στόμα όποτε θα κοιτώ τη γιρλάντα μου, τη ζωή μου, με όσα φωτάκια έχει αναμμένα μέχρι να καεί το τελευταίο.
Γεύση από λικέρ αμύγδαλο, πικρή γιατί η ζωή πολλές φορές σε χτυπάει αλύπητα για να σου δώσει πολλές φορές αυτό που εσύ θεωρείς αυτονόητο αλλά που αυτή με περισσή σοφία ξέρει πότε το αξίζεις.

Μα πάνω από όλα γλυκιά γιατί άντεξες , γιατί ο πόνος ήταν το εισητήριο για να μάθεις. Γλυκιά γιατί ίσως σε αυτό το δύσκολο ταξίδι συνάντησες και είδες ανθρώπους μοναδικούς που επάνω τους θέλεις να αντανακλάς το φώς σαν τη γιρλάντα στο μπαλκόνι μου.

Γλυκιά γιατί είναι μια τελικά μια όμορφη μέρα και έχω κάπου να πω μια καλημέρα τώρα ...και ένα ευχαριστώ για αυτό σας αφήνω εδώ.

Μην πετάτε τις γιρλάντες ακόμη και όταν τα λαμπάκια τους είναι καμμένα φωτίζουν με όλες τις αναμνήσεις των στιγμών που έδιναν απλόχερα το φως τους στις γιορτινές μέρες του μαζί αλλά και της μοναξιάς.

Posted in: 'Ανθρωπος