Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μαθήτρια Αντωνία Πάππας της Α' τάξης Δημοτικού

Πρώτη μέρα στο σχολείο.
Στέκομαι έξω από ένα τεράστιο κτήριο που η μαμά μου λέει ότι θα είναι το σχολείο μου.
Είναι άσχημο και δεν έχει κήπο.
Εδώ θα πρέπει να έρχομαι κάθε μέρα και να είμαι με πολύ άλλο κόσμο που δεν ξέρω - μεγάλους και παιδιά - και αυτό δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει γιατί η μαμά λέει ότι πρέπει να μείνω εδώ για πολλές ώρες μέχρι να μας αφήσουν αυτές οι κυρίες "δασκάλες" να πάω σπίτι μου. Αμα θέλω να πάω στο πάρκο να παίξω δεν μπορώ να ζητήσω από το παπού να με πάει βολτα. Πρέπει να μείνω εδώ. Γιατί, τι θα κάνω εδώ ....

Εμένα μου αρέσει να παίζω σπίτι μου τα πρωινά με τις μπογιές μου, να ζωγραφίζω, να κάθομαι δίπλα στη μαμά μου στο πιάνο που παίζει τόσο ωραία μουσική. Εχω αρχίσει και εγώ να παίζω ένα τραγουδάκι και μου αρέσει πολύ να το τραγουδάμε μαζί. Μετά ο παπούς με πάει βόλτα μου λέει τόσο ωραία πράγματα για ότι βλέπουμε, τα λουλούδια τα δένδρα, τη θάλασσα που ειναι κοντά στο σπίτι μας. Τρώμε ένα ωραίο γλυκό και μετά γυρίζουμε σπίτι.
Τι ωραία πράγματα που μαθαίνω κάθε μέρα έτσι. Το απόγευμα θα αρχίσω να πηγαίνω και για μπαλλέτο. Η μαμά μου είναι δασκάλα μαθαίνει στα παιδάκια χορό. Είναι τόσο όμορφο να μπορείς να χορεύεις όπως η μαμά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μπαλαρίνα.

Τώρα όμως αλλάζουν όλα. Πρέπει να πηγαίνω σχολείο, να ξυπνάω πολύ πρωι, να πίνω το γάλα μου και ντύνομαι πολύ γρήγορα, να κουβαλάω και κάτι που λένε τσάντα με βιβλία και είναι βαριά και εγώ νυστάζω τόσο. Ετσι θα μου μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα λέει η μαμά. Αλλα εγώ νυστάζω.

Γιατί πρέπει να πάω σχολείο ρωτάω τη μαμά, γιατί μεγάλωσες μου απαντά.
Μα δεν με λέτε παιδάκι τι ρωτώ πάλι.. Γιατί σήμερα δεν είμαι πια παιδάκι.. και πρέπει να με αφήσεις εδώ...
Και πότε θα παίζω, πότε θα πηγαίνω βόλτα με το παπου που μου εχει μάθει τόσα πράγματα, εδώ κανείς δεν ξέρει τι μου αρέσει. Είμαστε τοσα πολλά παιδάκια,κανείς δεν μου μιλάει.

Με παίρνουν από τη μαμά, θέλω να κλάψω όπως όταν σπάει ένα παιχνίδι που αγαπώ και ξέρω ότι δεν θα το ξαναπαίξω.
Με βάζουν στη σειρά με άλλα παιδάκια που κλαίνε, ή δεν μιλάνε και κοιτάνε με μάτια φοβισμένα.
Μια κυρία ανεβαίνει σε μια σκάλα μπροστά από τη πόρτα του σχολείου και μας μιλάει για το τι θα κάνουμε εδώ τόσες ώρες. Γιατί πρέπει να ακούω τη κυρία αυτή μαμά, ποιά είναι αυτή η κυρία που μιλάει με τόσο άσχημη φωνή...

Εσύ μαμά πήγες σχολείο...στο σχολείο έμαθες μουσική μαμά, στο σχολείο έμαθες να χορεύεις τόσο ώραία ή να τραγουδάς...Τι θα μάθω στο σχολείο μαμά ....
Γράμματα... γιατί έτσι γίνεται.....οι άνθρωποι πάνε σχολείο μαθαίνουν γράμματα διαβάζουν αυτά που έχει η τσάντα, τα βιβλία και γίνονται χρήσιμοι...
Ο παπούς δεν είναι χρήσιμος μαμά ....ο παπούς λέει ότι δεν πήγε πολύ σχολείο και όμως μου μαθαίνει τόσα πράγματα κάθε μέρα ....

Η κυρία μας δείχνει το δρόμο να περάσουμε τη πόρτα, γυρίζω κοιτάζω πίσω τη μαμά μου, μαμά είναι η πρώτη φορά που με στενοχωρείς, αφού με αγαπάς γιατί με αφήνεις εδώ ...μάθε με εσύ μουσική, τραγούδια, χορό δεν θέλω να μάθω γραμμάτα εδώ μέσα.

Αντωνία φωνάζει αυτή η απαίσια φωνή... Προχώρησε στη τάξη με τα άλλα παιδάκια...και έλα να σου δείξω το θρανίο σου και το κοριτσάκι που θα κάθεστε μαζί...
Το σχολείο μέσα είναι ακόμη πιο άσχημο και τα μεγάλα παράθυρα έχουν κάγκελα απέξω, οι τοίχοι είναι γκρι, η δασκάλα φοράει γκρί και το κοριτσάκι που θα κάτσω μαζί φωνάζει και κλαίει. Το θρανιο είναι μια μεγάλη ξύλινη καρέκλα και ενα τραπέζι μπροστά μου μουτζουρωμένο, βρώμικο, θα πρέπει να φέρω όλες τις μπογιές μου να βάψω με χρώματα το σχολείο.
Βγάζω από τη τσάντα τις μπογιές μου και το κουτάκι με τα μπισκότα της γιαγιάς να ζωγραφίσω.

Αντωνία τι κάνεις εκεί δε τρώμε στη τάξη ούτε ζωγραφίζουμε. Τώρα θα κάνουμε μάθημα ...
Βγάλτε τα βιβλία και τα τετράδια απο τη τσάντα...........
...........Ντριν Ντριν .......7.30 η ώρα ......που είμαι .......
Θέε μου ήταν όνειρο.....τι όνειρο εφιάλτης.....7.30 η ώρα ....φτου θα αργήσω πάλι στη δουλειά...

2010 ετών 49 ο εφιάλτης που άρχισε τη πρώτη μέρα του σχολείου συνεχίζεται ...η δασκάλα έγινε αφεντικό, το οκτάωρο σχολείου δεκάωρο δουλειάς και ο εφιάλτης δεν έχει τέλος.
Εμαθα γράμματα μαμά, πήγα σχολείο, πανεπιστήμιο, διάβαζα τα βιβλία μου, δεν έγινα μπαλαρίνα, χώθηκα σε ένα γραφείο.
Δεν πρόλαβα να κάνω πολλές βολτές με το παπού, αφήσα το πιάνο στη μέση...τρέχω και προσπαθώ όπως είπες να είμαι χρήσιμος άνθρωπος στη κοινωνία...
Αλήθεια έγινα χρήσιμη μαμά...?????????

6 comments:

Nick Fassolas είπε...

Συγκινητικό και αληθινό.

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια, θα γίνω χρήσιμη? Πήγα σχολείο. Δεν ήθελα να διαβάσω. Πήγα στην σχολή μου. Έγινα αυτό που ήθελα. Σχεδιάστρια Μόδας παρακαλώ. Από τότε που τελείωσα, έχω κάνει όλες τις δουλειές εκτός από αυτό που σπούδασα και αγαπώ. Πωλήτρια, σερβιτόρα, security κ.α. και έχω φτάσει σε σημείο στα 22 μου να λέω: "Τι μ****ας ήσουνα που διάβαζες όταν σου έλεγε η μαμά. Τώρα θα είχες μια δουλεία και θα ήσουν ανεξάρτητη."
Οπότε καλά είσαι και μην αγχώνεσαι. Χρήσιμη δεν 3ερω κατα πόσο είσαι στην κοινωνία. Αλλά είσαι ανεξάρτητη και δεν κρέμεσαι ούτε απο μαμά ούτε από άντρα για το αν θα έχεις σερβιέτες στο τέλος του μήνα.
Και εγώ που έγινα αυτό που ήθελα από όταν ήμουν μικρή, τι κατάλαβα; Για να δουλέψω πρέπει να δώσω κ**λο (τουλάχιστον αυτό μου εχουν ζητήσει μέχρι τώρα) ή να δουλέψω τσάμπα για 3 χρόνια, πράγμα το οποίο δεν κάνω. Συγνώμη που σου τα λέω χύμα, αλλά έτσι είναι.
Πες ένα ευχαριστώ για αυτά που έχεις και μην κοιτάς το τι σου λείπει.
Και πες ένα ευχαριστώ και στην μαμά σου γιατι θέλησε να σου δώσει ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που προσφέρθηκε σε κείνη.

Είπαμε είμαι 22 ετών. Μπορεί να πεις πως είμαι μικρή και δεν ξέρω. Πως είμαι ανώριμη και δεν έχω εμπειρίες. Πως ακόμα δεν έχω δει τίποτα στην ζωή μου, αλλα πίστεψε με έχω ζήσει τόσα που πολλά κορίτσια στα 22 τους δεν ξέρουν αν υπάρχουν καν γιατί ζουν ακόμα την ωραία και γεμάτη γέλια και διασκέδαση φοιτητική τους ζωή, ενώ εγώ συζώ με το παιδί που λογοδόθηκα και τον μπαμπά του, δεν έχω δουλεία, εξαρτώμαι για το αν θα φάω από το αν θα κανούν ψώνια, κάνω τις δουλειές του σπιτιού και προσπαθώ να τελειώσω τα αγγλικά μου μπας και πιάσω δουλειά σαν καθηγήτρια αγγλικών του χρόνου. Και δεν έχω παράπονο. Δεν μου στερούν τίποτα. Ούτε το φαγητό μου, ούτε την εξοδό μου το Σάββατο, ούτε τις σερβιέτες μου στο τέλος του μήνα. Προς το παρόν όμως δεν είμαι τίποτα αλλό απο μια απλή νοικορούλα ΣΤΑ 22 ΜΟΥ!

Για αυτό πες ενα ευχαριστώ για όσα έχεις και άσε τα δάκρυα για τις μπαλαρίνες...Είσαι μια πετυχημένη γυναίκα!!!

Με αγάπη μια μικρή ανώριμη, αποτυχημένη σχεδιάστρια μόδας.

Rm4g3dD0v είπε...

Αγαπητή ανώνυμη, αν ο ανθρωπος ηταν ευχαριστημενος με αυτο που ειχε θα ζουσε ακόμη στις σπηλιές οπως τα ζώα. Σε αντίθεση με τα ζώα ομως ο ανθρωπος αυτεξελισσεται. Δε νομιζεις οτι ειναι αχαριστία να εχεις το δωρο της δυνατότητα της αυτεξελιξης και να το κανεις στην ακρη στο ονομα μιας πλαστής ταπεινότητας;

Μου θυμίζει την κλασσικη παραβολή οπου ο χωριατης ευχεται να ψοφησει ο γαιδαρος του γειτονα γιατι ειναι καλυτερος απο το δικο του, αντι να ευχεται να αποκτησει ο ιδιος καλυτερο γαϊδαρο απο το γειτονα.

Τελος, η ευχαριστία (και η συγνωμη) ειναι η απαρχη της σημερινης ανευθυνότητας και του πνευματικου εκφυλισμού. Γιατι;

Γιατι να πρεπει να ευχαρστει κανεις που εχει να ζήσει; Επειδη καποιοι αλλοι δεν εχουν; Λαθος σκεψη που οδηγεί σε κοινωνικό υποβιβασμό. Αντι να γινεσαι εναρτος με το να ευχαριστεις (το οτιδηποτε) που εχεις τα βασικα γινεσαι συνεχιστης μιας καταστασης υποβιβασμου της ανθρωπινης αξιοπρέπειας. Το ενάρετο σε αυτή την περίπτωση ειναι το να πραξεις ετσι ωστε η αξιοπρεπεια να ειναι η βαση και οχι η κορυφη.
Ζωή! Όχι επιβίωση.

Πραξε λοιπον αναλόγως ωστε το επίπεδο ολων να ανέβει στο αξιοπρεπες. Οχι να κατακρινεις οσους παραπονουνται οτι η ζωη τους ειναι κατω των οριων αξιοπρεπειας επειδη πιστυευεις οτι η δικη σου ζωη ειναι χειρότερη. Κανε τη ζωη τη δικια σου και των αλλων καλύτερη.

Ανώνυμος είπε...

Οπως είπα πιο πάνω αγαπητέ φίλε Rm4g3dD0v, είμαι 22 και ακόμα προσπαθώ (συνεχίζω τα αγγλικά μου). Τίποτα από όσα είπα δεν λέει ότι θα πάψω να προσπαθώ για κάτι καλύτερο. Οι φιλοδοξίες μου από τότε που ήμουν 5 ετών ήταν πολύ μεγάλες και είναι πολύ νωρις για να τα παρατήσω. Πάντα θα είναι νωρίς για να τα παρατήσω. Κρατάω παράδειγμα έναν συμμαθητή του μπαμπά μου ο οποίος από κουλουρτζής στο σχολείο έγινε εκατομυριούχος χωρίς να κερδίσει κανένα τυχερό παιχνίδι, απλά με κόπο, δουλειά και θέληση. Αλλά δεν πάυω ποτέ να κοιτάω τα χειρότερα σαν παράδειγμα προς αποφυγήν, προσπαθόντας να μην καταλλήξω έτσι.

Έχοντας το γνώθεις αυτόν λοιπόν, είπα πως είμαι και ανώριμη και πως εχω ζήσει λίγα, (σαν λεγόμενα της Αντωνίας μεν αλλα και όλων όσων ακούνε την μέχρι τώρα ιστορία μου δε). Δεν λέω πως τα ξέρω όλα ούτε πως τα έχω ζήσει όλα, απλά το να ευχαριστείς για αυτό που έχεις δεν αναιρεί σε καμία περίπτωσαη το ότι θα προσπαθήσεις για παραπάνω.

Δεν θέλω να ψοφίσει ο γάιδαρος κανενός. Θέλω να ταίσω τον δικό μου για να γίνει πιο δυνατός, και θέλω ο καθένας να κάνει το ίδιο.

Είπα όλα αυτά στην Αντωνία γιατί απλά αν απογοητεύται με αυτά που έχει και χάνει το κουράγιο της, θα φτάσει να σκάφτεται το ότι δεν αξίζει πια να προσπαθεί, όπως το έχω σκεφτεί και εγώ πάμπολες φορες. Αυτές τισ φορές κοιτάω τα χειρότερα και λεω: "ΌΧΙ!!! Δεν θα καταντήσω έτσι!!! Δεν μου αξίζει" και πέρνω κουράγιο και προχωράω.

Rm4g3dD0v είπε...

Ενα παραπονο (στην περιπτωση της αντωνίας «τα δάκρυα για τις μπαλαρίνες»), ειναι η καλύτερη ένδειξη οτι δεν τα εχει παρατήσει.
Διοτι οταν καποιος τα πασρατησει, θα αποδεχτει την κατασταση και δεν θα υπαρχει αιτία για παραπονο.

Να θυμασαι οτι το να ευχαριστεις για κατι που θα επρεπε να εχει ο καθενας ισοδυναμεί με αποδοχή της κατάστασης επιβραβευοντας λεκτικά μια πραξη ή κατασταση που θα επρεπε να θεωρειται κανονικό και αρα να μη χρειαζεται επιβραυεση.

/mode grammar_nazi
Παρεπιπτόντως το «γνώθεις αυτόν» ειναι «το γνώθι εις εαυτόν» που προφέρεται «το γνώθι σ'(ε)αυτόν».

Ανώνυμος είπε...

Μα τι λέμε τώρα ;
Να μην στείλουμε τα παιδιά μας σχολείο ; Αυτό προτείνει η Αννουλα ;
Και καλα , η Αννούλα είναι 6 ετών και λέει οτι θέλει.Οι πιο μεγάλοι αυτο προτείνουν ;Να τα πάμε μόνο μπαλέτο ;
Οκ.
Κρατήστε τα σπίτι με τον παππού.

Δημοσίευση σχολίου

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Hot Sonakshi Sinha, Car Price in India