Θύμωσε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς

Η ψηφοφορία τελείωσε, το μνημόνιο 2 πέρασε όπως ήταν αναμενόμενο. Το σύστημα έχει πολύ συγκεκριμένους τρόπους για να «ελευθερώνει» φαινομενικά ένα λαό ολόκληρο και ήταν δεδομένο πως οι «ηγέτες» της πατρίδας μας θα αποζητούσαν την «ελευθερία» μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια που το διεθνές σύστημα στήνει για τους λαούς.

Είναι βέβαια τουλάχιστον τραγελαφικό να βλέπει κανείς τον «κοσμάκη» (κυρίαρχο λαό κατά τους πολιτικούς και τους αφελής που ακόμα πιστεύουν) να διαδηλώνει και να αυξάνει την «αντίδρασή» του ενάντια στους σωτήρες που ο ίδιος ψήφισε όλες αυτνα ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ορλες της Ευρωπαικής έτές τις δεκαετίες. Όσο πιο κοντά είμαστε την ψηφοφορία για το εκάστοτε μνημόνιο στην Βουλή τόσο πιο πολύς κόσμος μαζεύεται να «αντιδράσει» στα μελλούμενα.

Λες και άμα γκαρίζεις σε ότα μη ακοώντων μπορείς ποτέ να πετύχεις τίποτα πέρα το να δίνεις τροφή στα ΜΜΕ να γεμίζουν με κατεβατά τις εφημερίδες τους και τους διάφορους «έγκυρους» δημοσιογράφους να αναλύουν την οργή του κόσμου από τα παράθυρα των τηλεοράσεων.

Θυμίζει λίγο το «θύμωσε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»

Είναι σαφές πως με φωνές και «διαμαρτυρίες» ποτέ, κανείς, δεν εμπόδισε νόμους και ψηφίσματα να γίνουν πραγματικότητα.

Αποδεικνύεται πως ακόμα και τώρα που μέσα σε τρία χρόνια δανείστηκε η χώρα μας (δηλαδή χρωστάμε με τόκο) γύρω στα 240,000,000,000 Ευρώ (αλήθεια που πάνε όλα αυτά τα λεφτά αν όχι στους ίδιους που μας τα δάνεισαν?) όσο και να φωνάζει κανείς δεν σταματάνε οι ηγέτες μας να θέλουν να μας «σώσουν» με τον μοναδικό δυστυχώς τρόπο που το σύστημα τους επιτρέπει. Δηλαδή με το να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε και να χρωστάμε.

Ας ξεχάσουν οποιαδήποτε έννοια περί πολιτικής ένωσης της Ευρωπαικής Ένωσης οι αφελείς γιατί είναι προφανές πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κοράκια που βρήκαν ένα (απρόσμενο?) πτώμα (την Ελλάδα) και κάνουν πάρτυ.

Για το κακομαθημένο αυτό παιδί που το αποτελούμε όλοι μας και λέγεται νεοέλληνας τα πράγματα είναι γνωστά.

Ένα παιδί στερημένο από χροοόνια δεξιών κυβερνήσεων που φρόντιζαν να μοιράζουν την πίτα μεταξύ των λίγων και να κρατούν ένα λαό με τα απολύτως απαραίτητα.

 Ένα παιδί που όταν (ατυχώς σκεπτόμενος) ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε στα πράγματα νόμισε πως δανειζόμενος και ρίχνοντας χρήματα στο στερημένο αυτό παιδί θα έδινε τα απαραίτητα για παραγωγή για δημιουργία.

Πελατειακές σχέσεις στο έπακρο, λαϊκή απληστία, βόλεμα στο περιβόητο δημόσιο, ήταν αρκετά καλά συστατικά για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα.

Όλη αυτή η ιστορία που συμβαίνει εδώ και τριάντα χρόνια δεν μπορεί να συνειδητοποιήθηκε προχθές από τους χιλιάδες στο Σύνταγμα που φώναζαν. Είμαι δε σίγουρος πως χιλιάδες από τους διαμαρτυρόμενους πολίτες έχουν βάλει και το χεράκι τους για το χάλι που μετά από τριάντα χρόνια έφτασε την Ελλάδα εδώ.

Το θέμα είναι πως όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε είχαν καταφέρει να βρουν μια θέση στον ήλιο και όλοι ξέρουμε πόσο άσχημο είναι να βρίσκεσαι σε καλό σημείο στην παραλία και κάποιος ξαφνικά να στήσει την ομπρέλα του μπροστά σου.

Σήμερα πια που το πάρτι τελειώνει , τώρα επιλέγουν να ξυπνήσουν από το λήθαργο. Σήμερα που η τσέπη τους αδειάζει (προσωπικά του καθενός) νιώθουν την αγανάκτηση και νιώθουν πως οφείλουν να «αντισταθούν»

Είπαμε όμως ο νεοέλληνας είναι ένα κακομαθημένο παιδί και ως παιδί οφείλουμε να του συγχωρήσουμε την παιδική συμπεριφορά του.

Συμβουλή πρός ναυτιλλομένους λοιπόν. Ενημερωθείτε. Γνωρίστε καλύτερα με τι ακριβώς είσαστε αντιμέτωποι. 

Πάψτε να καθησυχάζετε τον εαυτό σας που επειδή πήγατε μια φορά στη ζωή σας σε μια πορεία κάνατε «επανάσταση» και όταν γνωρίσετε την φύση του αντιπάλου σας, αναρωτηθείτε ΤΙ ακριβώς είσαστε διατεθειμένοι να χάσετε (και δεν εννοώ χρήματα) και όταν τα διαπιστώσετε αυτά οργανωθείτε για να ανατρέψετε με καθημερινές πράξεις ενός οργανωμένου σχεδίου την κατάσταση γιατί αν πιστεύεται πως με φωνές μπορείτε να κερδίσετε κάτι παραπάνω από δακρυγόνα και προβοκάτσιες τότε έχετε πολύ δρόμο ακόμα.

* Το «δικαίωμα» να φωνάζει κανείς μπροστά σε κτήρια είναι μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, αυτά που το σύστημα φοβάται οργανώνονται όχι στο πόδι και στον δρόμο.