Το ΑΙΣΧΟΣ που λέγεται "νέο" μουσείο της Ακρόπολης.

Ο δρόμος μου τις προάλλες με οδήγησε στο μουσείο της Ακρόπολης. Ήταν η πρώτη φορά που το επισκεπτόμουν και είχα βέβαια ακούσει από την πλειοψηφία των ανθρώπων και των μέσων το πόσο καταπληκτικό κτίριο είναι.

Βέβαια έχω πια συνηθίσει ιδίως στην Ελλάδα και ιδίως από Έλληνες να μην δίνω και πολύ σημασία στις κρίσεις μιας και για να έχει κρίση κανείς πρέπει να είναι ενημερωμένος και πληροφορημένος και αυτά δεν είναι ελληνικές αρετές (τουλάχιστον όσο αφορά τον νέο Έλληνα).

Πρώτη βέβαια απογοήτευση ήταν το γεγονός πως δεν υπάρχει χώρος στάθμευσης στο μουσείο και έτσι ο επισκέπτης είναι αναγκασμένος να ψάχνει στα άναρχα στενά της γύρω γειτονιάς για το που θα αφήσει το αυτοκίνητο ή την μοτοσικλέτα του. Αφού η τύχη με βοήθησε, στάθμευσα σχετικά κοντά στο μουσείο και περπάτησα για να εισέλθω σ' αυτό, όχι από την κλασική κύρια είσοδο αλλά από μια είσοδο στο πίσω μέρος του.

Περπατώντας και πλησιάζοντας το κτίριο από εκείνη την γωνία (φωτό 1) δεν ήμουν σίγουρος αν μπροστά μου είχα το κτίριο κάποιας αλυσίδας υπεραγοράς ή κάποιο από τα κτίρια του αεροδρομίου. Μια ψυχρή. άτεχνη μάζα μπετόν ( που κάτω από τον καυτό ήλιο φαινόταν ακόμα πιο καυτή) ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρισα.

Υπήρχε ένας φύλακας σ' ένα μικρό θάλαμο και ένα μονοπάτι ανάμεσα, σε φροντισμένο πρέπει να ομολογήσω, γκαζόν. Το μονοπάτι οδηγούσε στο ισόγειο του κτιρίου όπου ήταν και η είσοδος.

Περπατώντας ανηφορικά κατά μήκος του κτιρίου ήρθα αντιμέτωπος με μια αλλόκοτη εικόνα. Είδα πως φαίνοταν οι τσιμεντένιες κολόνες του κτιρίου , δηλαδή το κτίριο δεν "πατούσε" στη γη αλλά στηριζόταν από δεκάδες κολόνες οι οποίες είχαν 2-3 μέτρα διάμετρο. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια και έτσι ως κακός Έλλην πάτησα το γκαζόν για να παρατηρήσω καλύτερα. (φωτό 2)

Εκεί ήταν που έπαθα το σοκ. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν τραγικό καθώς διαπίστωσα πως τα "πέδιλα" του κτιρίου αυτές οι τεράστιες και πολυάριθμες κολόνες πάταγαν πάνω σε ένα ολόκληρο αρχαίο οικισμό! (και ο κύριος στο θάλαμο μου φώναξε να μην πατάω το γκαζόν…. , για την κατεστραμμένη πόλη δεν είχε άποψη.)

Υπήρχε μια ολόκληρη πόλη κάτω από το μουσείο και σίγουρα στην ευρύτερη περιοχή, η οποία είχε καταστραφεί και καλυφθεί για πάντα από τόνους μπετόν και αυτές τις άθλιες κολόνες που στήριζαν το κτίριο. Ήταν κατασκευασμένο κατά τα "πρότυπα" του μετρό όπου κάποιος είχε την ιδέα πως χτίζοντας και καταστρέφοντας την πολιτισμική σου κληρονομιά είναι πολύ ωραίο να δείχνεις ως "εκθέματα" αυτά που κατάφεραν να γλιτώσουν τον ανθρώπινο (ελληνικό) παραλογισμό.

Είχα μείνει άφωνος καθώς είχα ανέβει πλέον στο ισόγειο, όπου εκεί υπήρχε ένα άνοιγμα σαν μπαλκόνι εσωτερικό όπου μπορούσε κανείς να "θαυμάσει" ή να φρίξει , ανάλογα με την αντίληψή του, με  τα κατεστραμμένα αρχαία που είχαν συνθλιβεί από τα τεράστια τσιμεντένια "πέδιλα" του κτιρίου. (φωτό 3)

Τώρα πλέον στο ισόγειο είχα μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κτιρίου. Ένα "επιθετικό" κτίριο που θύμιζε έντονα τον μονολιθισμό της αμερικάνικης πρεσβείας ή του "μεγάρου" μουσικής. Γύρω του μια γειτονιά σαν οποιαδήποτε από τις άθλιες γειτονιές της Αθήνας που κτίστηκαν την δεκαετία του 50-60. Σκέφτηκα πως σίγουρα άλλα τόσα αρχαία κτίσματα θα υπήρχαν και κάτω από τις πολυκατοικίες γύρω από το μουσείο.

Στο βάθος το μάτι μου "πήρε" την άκρη του Παρθενώνα με φόντο τον καταγάλανο Αττικό ουρανό. Ήταν σαν να με κοιτούσε ένα πανέμορφο πρόσωπο με μια θλιμμένη έκφραση. Ένα κατεστραμμένο ερείπιο , βιασμένο από τον χρόνο και τους βαρβάρους , γυμνό από το χρώμα και την αίγλη του πως τα κατάφερνε να αγγίζει την ψυχή προσφέροντας ηρεμία, ψυχική ανάταση και αρμονία;

Πως είναι δυνατόν αυτοί που οραματίστηκαν και πρότειναν αυτό το αίσχος που είναι το μουσείο της Ακρόπολης να μην είδαν τον Παρθενώνα να τους κοιτά με αυτό το θλιμμένο ύφος ;

Πως είναι δυνατόν οι "αρμόδιοι" να ενέκριναν αυτό το επιθετικό έκτρωμα , αυτό το μονολιθικό ομοίωμα αντίγραφο κτιρίου της CIA; 

Τέλος πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άτομα που πραγματικά θεωρούν πως το "νέο" μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα "στολίδι" ;

Δεν θα μακρηγορήσω, μπαίνοντας μέσα ένιωσα τα εκθέματα να ουρλιάζουν, να θέλουν να βγουν έξω από αυτό το αφύσικο περιβάλλον που τα είχαν φυλακίσει.

Βγαίνοντας στο καφέ του μουσείου ένιωσα σαν να πήγα σε καλοκαιρινό σινεμά  όπου νιώθεις τις πολυκατοικίες γύρω σου να σε πνίγουν. Ευτυχώς λίγο πιο πάνω από έναν τοίχο κάποιου γείτονα που (νεοελληνικά πάντα) είχε διακοσμήσει τον τοίχο του με καταπράσινα πλαστικά φυτά κατάφερα να  δω έστω και ένα μέρος της Ακρόπολης. (φωτό 4)

Αίσχος κύριοι να το χαίρεστε το νέο μουσείο σας, είναι όμοιο με τον καθρέφτη που κοιτάτε καθημερινά μέσα από την περιορισμένη σας αντίληψη και για το ωραίο αλλά και για το τι σημαίνει ελληνικός πολιτισμός.

Posted in: Πολιτισμός