Διαχείριση σκέψης

Πάντοτε μου έκανε εντύπωση, αλλά όσο μεγαλώνω ακόμα μεγαλύτερη, πως οι άνθρωποι ενώ στην καθημερινότητά τους μπορεί να δαπανούν μεγάλη ποσότητα της εγκεφαλικής τους λειτουργίας για τα πιο απλά πράγματα, δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν το ίδιο για τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή. Είναι πάντοτε περίεργη έκπληξη να διαπιστώνει κανείς πώς κάποιος, κατά τα άλλα καθώς πρέπει, ίσως και «πετυχημένο» μέλος της κοινωνίας μας, μπορεί να δαπανά ώρες ολόκληρες προκειμένου να αγοράσει ένα πουκάμισο ή σε περίπτωση κυρίας, ένα ζευγάρι παπούτσια, αλλά για πολύ σημαντικά πράγματα που καθορίζουν την ίδια του την ζωή, πιθανόν και των παιδιών του, να παίρνει αποφάσεις στο «πόδι».

Καθημερινά παρακολουθώ τους ανθρώπους να το κάνουν. Να λαμβάνουν δηλαδή σημαντικές αποφάσεις χωρίς να εμβαθύνουν. Τα μεγαλύτερα ψέματα ακόμα και σήμερα τον 21ο αιώνα συνεχίζουν να στοιχειώνουν την ανθρώπινη σκέψη.  Έτσι μπορεί σήμερα κανείς να γνωρίσει άτομα οικογενειάρχες που παίρνουν αποφάσεις για την πορεία της ζωής τους και των παιδιών τους να πιστεύουν ‘παραμύθες’  όπως ότι υπάρχουν άγγελοι, ή κάποιος περπάτησε στο νερό και μετά αναστήθηκε ή πως μια παρθένα γέννησε, για να αναφέρω ορισμένα ξακουστά παραμύθια του χριστιανισμού για να μην καταπιαστώ με άλλες θρησκείες. Είναι βέβαια και θαυμαστό πως αυτά τα άτομα μπορεί να σου ‘ψήσουν το ψάρι στα χείλη’ για μια απλή συναλλαγή που θα κάνεις μαζί τους, γιατί διακατέχονται από τον φόβο να μην ‘τους ρίξεις’. Προσπαθούν λοιπόν με χίλιους τρόπους να μην μετατραπούν σε θύμα κάποιου κακοπροαίρετου ενώ ταυτόχρονα ζουν όλη τους την ζωή ασπαζόμενοι απίστευτες μπούρδες. Άλλοι πάλι ιδιαίτερα την περίοδο των εκλογών τυφλά ψηφίζουν με τον γελοιωδέστερο των τρόπων. Πάνε στην κάλπη και όταν βρίσκονται πίσω από αυτό το άθλιο παραβάν με ένα μάτσο από ψηφοδέλτια και των πιο απίθανων συνδυασμών, τότε κλείνουν τα μάτια και ξαφνικά περιμένουν να τους έρθουν διάφορες ‘φλασιές’ που στο τέλος μια απ’ αυτές θα ξεχωρίσει και αυτό τελικά θα ψηφίσουν. Υπάρχουν βέβαια και οι ανίατες περιπτώσεις, εκείνα τα άτομα που δεν παρακολουθούν και δεν έχουν ιδέα περί των πολιτικών απλά όπως όταν ήταν 5 χρονών και ο πατέρας τους τους ‘έψηνε’ να γίνουν Παναθηναϊκός, έτσι κάπως είναι ένα κόμμα (ή μήπως να γράψω κώμα) και ψηφίζουν αυτό. Δεν πάει να τους κοροϊδεύει, δεν πάει να τους θίγει, δεν πάει να συμφωνούν επικίνδυνα με το ‘αντίπαλο’ κόμμα αυτοί θα πάνε να ψηφίσουν το σερβιρισμένο από τα εφηβικά τους συνήθως χρόνια. Εκεί που είναι ακόμα πιο τραγική η κατάσταση είναι στις αποφάσεις που οι άνθρωποι παίρνουν σχετικά με τα αισθηματικά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Posted in: 'Ανθρωπος