Αγάπη - Γνώση - Χρόνος (εισαγωγή)

Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήµατα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήµατα. Μια µέρα έµαθαν ότι το νησί τους θα ßούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις ßάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.Η Αγάπη ήταν η µόνη που έµεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει µέχρι την τελευταία στιγµή. Όταν το νησί άρχισε να ßυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει ßοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε µε µία λαµπρή θαλαµηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: “Πλούτε µπορείς να µε πάρεις µαζί σου;”,

“Όχι, δεν µπορώ”, απάντησε ο Πλούτος. “Έχω ασήµι και χρυσάφι στο σκάφος µου και δεν υπάρχει χώρος για σένα”.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει ßοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από µπροστά της σε ένα πανέµορφο σκάφος. “Σε παρακαλώ ßοήθησέ µε”, είπε η Αγάπη”.

“Δεν µπορώ να σε ßοηθήσω Αγάπη. Είσαι µούσκεµα και θα µου χαλάσεις το όµορφο σκάφος µου”, της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν ßοήθεια. “Λύπη άφησέ µε να έρθω µαζί σου”. “Ω! Αγάπη, είµαι τόσο λυπηµένη που θέλω να µείνω µόνη µου”, είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε µπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σηµασία. Ήταν τόσο ευτυχισµένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά ßοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε µια φωνή.“Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ µαζί µου”.μΉταν ένας πολύ ηλικιωµένος κύριος που η Αγάπη δε γνώριζε, αλλά ήταν γεµάτη από τέτοια ευγνωµοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνοµά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόµο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη ßοήθησε ρώτησε τη Γνώση. “Γνώση, ποιος µε ßοήθησε;”

“Ο Χρόνος”, της απάντησε η Γνώση. “Ο Χρόνος;” ρώτησε η Αγάπη. “Γιατί µε ßοήθησε ο Χρόνος;”

Τότε η Γνώση χαµογέλασε και µε ßαθιά σοφία της είπε: “Μόνο ο Χρόνος µπορεί να καταλάßει πόσο µεγάλη σηµασία έχει η Αγάπη”.

(Μ. Χατζιδάκις)

Η αγάπη είναι για τις ψυχή και ο έρωτας για το κορμί έλεγε κάποιο ανώνυμο κείμενο.

Ο χρόνος της αγάπης είναι η αιωνιότητα. Και η αγάπη του χρόνου είναι πάλι η αιωνιότητα. Δεμένη η άχρονη αγάπη και ο αγαπώμενος χρόνος σε ένα γαιτανάκι ελευθερώνουν από τα δεσμά της φθαρτότητας, του εγώ. Αν αγαπήσουμε το χρόνο και δώσουμε το χρόνο μας στην αγάπη μήπως εκεί τελικά κρίνονται όλα.

Στη πρώτη αυτή καταγραφή - ψηλάφηση του τι είναι αγάπη ας ξεκινήσουμε από το Α.

Αγάπη, ας προσπαθήσουμε να συλλάβουμε με το μυαλό μας τι είναι η αγάπη συνήθως το κάνουμε με το συναίσθημα. Λέμε συνήθως ότι έχει αρχή και την συνδέουμε με ένα πρόσωπο. Η αγάπη της ζωής μου και άλλες τέτοιες φράσεις που παραμετροποιούν την αγάπη και την βάζουν μέσα σε ανθρώπινες διαστάσεις χώρου, χρόνου. Λέμε σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, για να σκεφτούμε όμως καλύτερα τι εννοούμε, εάν δεν σε έβλεπα δεν θα είχα γίνει κοινωνός της αγάπης? Και εάν εσύ δεν υπάρχεις αύριο τι γίνεται η αγάπη ?

Ετσι μάλλον πρέπει να αντιστρέψουμε τα πράγματα. Αν κοιτάξουμε στη φύση θα αναρωτηθούμε εάν η αγάπη πρώτα απ' όλα υπάρχει στη μάνα αρκούδα που προστατεύει το παιδί της, ή στο δένδρο που δέχεται αγγόγυστα να του κατατρυπούν για να αποκτήσουν φωλιά - ασφάλεια μέσα στον κορμό του πουλιά ή άλλα όντα. Εάν η συμβιωτικότητα είναι αγάπη και η αγάπη συμβιωτικότητα τότε μήπως η φύση λειτουργεί με αυτό το κανόνα.

Τότε η αγάπη αποκτά άλλο νόημα δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι μια παροδική κατάσταση, δεν είναι το όχημα αλλά ο δρόμος, ο τρόπος που όλα γύρω μας λειτουργούν αρμονικά. Και εμείς μέρος αυτής της αλυσίδας αγαπάμε ζώντας αρμονικά και ζούμε αρμονικά αγαπώντας. Ετσι η αγάπη προυπάρχει και αυτός που γίνεται κοινωνός της αγάπης αγαπά αδιακρίτως. Και τότε γιατί δεν αγαπάμε όλους τους ανθρώπους γιατί φτάνουμε να υπάρχει το μίσος, να υπάρχουν οι δυσαρμονικές σχέσεις κτητικότητας, εγωισμού, φθοράς ?

Εδώ θα πρέπει να θυμηθώ ένα μικρό παραμύθι ινδιάνικο. Κάποιο βράδυ, ένας παππούς της φυλής των Τσερόκι, έλεγε στον εγγονό του για μια μάχη που γίνεται μέσα μας.Γιέ μου, "Η μάχη αυτή, γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους. Ο ένας είναι κακός. Είναι θυμός, ζήλεια, θλίψη, λύπη, πλεονεξία, αλαζονεία, αυτολύπηση, ενοχή, μνησικακία, κατωτερότητα, ψευτιά, ψευτο-υπερηφάνεια, υπεροψία και εγώ". Ο άλλος είναι καλός. Είναι χαρά, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, γαλήνη, ταπεινοφροσύνη, καλοσύνη, φιλανθρωπία, κατανόηση, μεγαλοψυχία, αλήθεια, ευσπλαχνία και πίστη".Ο εγγονός σκέφτηκε για μερικά λεπτά και μετά ρώτησε τον παππού του. "Και Ποιός λύκος νικάει παππού" Και ο γέρο Τσερόκι απλά απάντησε : "Αυτός που ταΐζουμε".

Οσο ταίζουμε το κακό λύκο μέσα μας μπορούμε να λέμε ότι αγαπάμε, ότι είμαστε μέσα στην αγάπη? Οτι αντιλαμβάνομαστε τη συμπαντική αυτή κατάσταση αρμονίας ? Η μήπως απλά θέλουμε την αγάπη όπως εμείς την καταλαβαίνουμε χωρίς να κάνουμε τις απαραίτητες υπερβάσεις να βάλουμε εμάς απέναντι σε αυτό το συμβιωτικό κόσμο αγάπης και να αναρωτηθούμε πως μπορούμε να ανήκουμε σε αυτόν ?

Και πάλι σκέφτομαι ότι όταν λέμε ότι η αγάπη είναι άχρονη αιώνια δεν σημαίνει ότι μέσα της δεν υπάρχει το τέλος, ο θάνατος. Η αγάπη δεν είναι η δημιουργία μόνο, ο θάνατος, το τέλος ενός πλανήτη, ενός ανθρώπου, του οποιοδήποτε απειροελάχιστου σωματιδίου του σύμπαντος αυτού είναι και αυτό έκφραση αγάπης. Σκεφτείτε το, ίσως η ύστατη έκφραση αγάπης, η απελευθέρωση, η συνέχιση του ταξιδιού, ο μόνος τρόπος να υπάρξει η εξέλιξη.

Κλείνω αυτή τη πρώτη καταγραφή των σκέψεων μου για το τι είναι αγάπη με τα λόγια του Γκιμπράν

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Posted in: 'Ανθρωπος