Η Επιστροφή

Χθές βράδυ πέθανα. Δε ξέρω πως, τώρα που το σκέφτομαι η σκέψη μου έχει θολώσει από τις σκέψεις μας. Όλα έχουν γίνει ένα.

 Ήταν εκείνο το ατύχημα σε νεαρή ηλικία?  Ήταν η καρδιά μου που έπαψε να χτυπά στα βαθιά γεράματα?  Ήταν αυτή η τελική μάχη που το βλήμα χτύπησε το λόχο μας την στιγμή ακριβώς που είμαστε έτοιμοι για αντεπίθεση?  Δεν ξέρω.

Δεν παίζει ρόλο άλλωστε να εντοπίσω τόσα πολλά πράγματα που μας συνέβησαν μέσα στο στρίμωγμα του γραμμικού αυτού φυσικού επίπεδου. Αυτό που ξέρω όμως με χαροποιεί!

Εγώ. Αυτό το πραγματάκι που τόσο σημαντικό το θεωρώ όταν πρέπει να κατέβω στο φυσικό επίπεδο, πλέον δεν υφίσταται ή μάλλον καλύτερα υφίσταται απλός θα έχω σε λίγο την ευτυχή στιγμή να το δω κατάματα. Να μας δω όλους μαζί.

Αχ πόσο μ αρέσει εδώ ψηλά! Είμαι ελεύθερος! Πετάμε μαζί? Πετάμε, πως αλλιώς…

Ας μη κοιτάξω κάτω, ας μη κοιτάξω άλλη μια φορά , δεν μπορώ όλους αυτούς τους θρηνούντες!  ΞΥΠΝΗΣΤΕ βρε, τι κάνετε έτσι, χα χα είναι αστείο να τους κοιτάζω από ψηλά να θρηνούν μέσα στα κακοφτιαγμένα τους σαρκία, και ταυτόχρονα να ξέρω πως όπου να ναι θα τους βρω ξανά, όμως στο πλήρες τους μεγαλείο.

Ξέρω, ξέρω. Εσείς επιλέξατε και αυτή την αποστολή. Ε έτσι παίζεται το παιγνίδι άλλωστε. Αλλά έχει πλάκα, χα χα κοιτάξτε πως θρηνούν. Λες και αυτό ήταν!

Αγνά παιδιά ,  απλά παιδιά, μεγάλα μυαλά, τέρατα κακίας όλοι σας βρε, είστε εδώ για ένα λόγο, αφήστε με στην ησυχία μου δεν μπορώ να ανεχτώ την μυωπίας σας. Όχι τώρα, όχι τώρα που θα μας συναντήσω!

Posted in: 'Ανθρωπος,Ύπαρξη,Χρόνος