5:44 μ.μ.
antonia
Πλέει σε μια θάλασσα με μικρά μεγάλα νησιά κοντά του ή μακρύτερα, μια θάλασσα μέρος και αυτή ενός μεγαλύτερου ωκεανού, άλλα νησιά μεγάλα σαν ήπειροι άλλα μικρά σαν κουκίδες στο χάρτι.
Οπου κάποια στιγμή όσο και να ασχοληθεί να ανακαλύψει τη μικρή ή μεγάλη του χώρα θα φτάσει να κάτσει στη παραλία του νησιού του - του τόπου του - θα κοιτάξει τον ορίζοντα και θα αναρωτηθεί τι είναι αυτή η αχνή κορυφογραμμή που ατενίζουν τα μάτια του στο βάθος του ορίζοντα ; μήπως και εκεί καθόνται κάποιοι σαν και εμένα - θα πει - να αναρωτιούνται για τη δική μου κορυφογραμμή που ατενίζουν στον ορίζοντα τους; και πέρα από αυτές που βλέπουμε στον ορίζοντα υπάρχουν και άλλες κορυφογραμμές σε άλλους τόπους ; που αρχίζει και που τελειώνει αυτός ο κόσμος, τι είμαι εγώ σε σχέση με ότι υπάρχει γύρω μου ;
Ετσι με μόνο δεδομένο αυτή την εικόνα στον ορίζοντα με πλήρη άγνοια του τι θα βρεί εάν φτάσει σε αυτό που φαντάζει σαν άλλο νησί - τόπος - αν θα υπάρχει κάποιος εκεί και εάν θα μοιραστεί μαζί του τις ίδιες σκέψεις - αποφασίζει να βρει το τρόπο να προσεγγίσει και χρησιμοποιεί τη σκέψη του, τη φαντασία του, σαν μέσο μεταφοράς απέναντι και έτσι αρχίζει το ταξίδι.
Κάθε σχέση είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, ένα ταξίδι έξω από το μικρόκοσμο του νησιού μας, της ασφάλειας μας στην αναζήτηση ενός άλλου νησιού, ξεκινώντας από τα κοντινά σιγά σιγά, μαθαίνοντας πλοήγηση. Μπορεί να είσαι τυχερός να διαβείς θάλασσες ακύμαντες και να φτάσεις σε ένα πολύ όμορφο ειδυλιακό τόπο - τόσο που να ξεχάσεις ή να υποτιμήσεις το δικό σου νησί - και να μαγευτείς. Να πεις κοίτα πόσο λίγα είχα, με το αταξίδευτο μυαλό σου και να βιαστείς να πεις αυτός είναι ο προορισμός.
Και όπως όλα είναι τόσο όμορφα και το ταξίδι εξελίσσεται τόσο ευοίωνα ξαφνικά όταν απλώσεις το χέρι να πάρεις ένα καρπό από το δένδρο, όταν ζητήσεις να πάρεις κάτι από αυτήν την ομορφιά, τότε αυτός ο φιλόξενος τόπος -αυτός που πίστευες ότι θα βρείς κάποιον να αναρωτιέται και να έχει την ίδια ανάγκη να ανακαλύψει τη δική σου κορυφογραμμή, το δικό σου τόπο, να ανταλλάξετε τους καρπούς της γης και της γνώσης, γίνεται τόπος αφιλόξενος, τόσο που προτιμά τη μοναξιά και σ'αποδιώχνει, προτιμά να αφήσει τους καρπούς του να σαπίσουν αντί να μοιραστεί μαζί σου, να ευχαριστηθεί μέσα από τη δική σου ευχαρίστηση, να ανιχνεύσει τα δικά σου συναισθήματα τρώγοντας αυτό το καρπό.
Πόσα τέτοια ταξίδια πρέπει να κάνει κάποιος, σε πόσους τόπους να πιάσει το σκαρί του, πόση αναζήτηση, πόσος δρόμος αλλά και πλάνη και λύπη. Πόσα όμορφα νησιά θα αφήσει πίσω του αναζητώντας εκείνο που μπορεί να μην φαντάζει τελικά τόσο τέλειο και ειδυλιακό αλλά να βρίσκεται εκεί αυτός που κοίταγε τη κορυφογραμμή του νησιού σου και είχε την ίδια ανάγκη να μάθει. Κι όμως απ' ότι χάνουμε κερδίζουμε, αλλά αυτό έρχεται αργότερα.
Και ακόμη πιο δύσκολο από τη θάλασσα, όταν ανοιχτείς σε ωκεανούς με τρικυμίες και συναντήσεις και άλλους σε αυτό ταξίδι που σκέφτηκαν όπως εσύ και ξεκίνησαν με πυξίδα μια ανάγκη να βρουν τι υπάρχει σ' αυτή την ανοιχτή θάλασσα, να δοκιμαστούν να αναζητήσουν τόπους που ονειρεύονται και είναι τόσο μακρυνοί που στον ορίζοντα δεν φαίνονται καν.
Τώρα πόσο εύκολο και πόσο πιθανό να βρεθούνε δύο καράβια και να αποκτήσουν κοινή πορεία στο δρόμο και να συμπλεύσουν αυτό το ταξίδι χωρίς να βουλιάξει το ένα στα απόνερα του άλλου είναι ένα πολύ μεγάλο στοίχημα. Βέβαια στα δύσκολα μπορεί κάποιος να νοσταλγήσει το νησί του και να πεί γυρίζω πίσω, αρκετά ταξίδεψα δεν υπάρχει τελικός προορισμός και ίσως να απαγοητευτεί που δεν έφτασε κάπου ή έτσι νομίζει.
Οταν γυρίσει όμως πίσω, τι έκπληξη, τίποτα στο νησί δεν πια είναι ίδιο. Δεν είναι πια τόσο απέραντο, τόσο μοναδικό, τώρα που γέμισαν τα μάτια και το μυαλό εικόνες.
Οταν πια έχεις συναντήσει τις απέναντι κορυφογραμμές, όταν ξέρεις ότι μετά υπάρχουν και άλλες και θα υπάρχουν και άλλες - ποιός ξέρεις πόσες - παρόλο που εσύ δεν πρόκειται να τις δείς ποτέ, όταν αντιληφθείς ότι τα πράγματα υπάρχουν ακόμη εάν δεν τα ανακαλύψεις αλλά εσύ πλάθεσαι και γίνεσαι από αυτά που ανακαλύπτεις, ότι το νησί σου είναι παρά ένα σημείο στην ευθεία, ούτε η αρχή, ούτε το τέλος και όσο πιο πολύ ταξίδεψες τόσο πιό μεγάλη νοιώθεις την ευθεία και τόσο πιο πολλά τα σημεία.
... τότε καταλαβαίνεις ότι το ταξίδι αρχίζει όταν γυρίσεις πίσω.
Και όταν κάποιος φτάσει μετά στη δική σου παραλία, γνωρίζοντας πως ότι έχεις, ότι είσαι είναι αυτά που συνάντησες, αυτά που έζησες, τότε θα μοιραστείς και θα ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να φύγεις μακρυά, να αναζητήσεις απαντήσεις. Ολες οι απαντήσεις ήταν εδώ, μέσα σου, στο νησί σου να σε περιμένουν όταν θα γυρίσεις πίσω, όταν θα αντιληφθείς με τη γνώση και τη σοφία που σου χάρισε το ταξίδι, ότι το νησί σου είναι ότι το θέλεις εσύ να είναι.
Και το σημείο και η ευθεία που δεν γίνεται χωρίς σημεία και η αφετηρία για να ξεκινήσεις και ο προορισμός για να γυρίσεις και ότι βλέπεις και νοιώθεις εσύ με τα μάτια σου και ότι βλέπεις εσύ και νοιώθεις με τα μάτια όσων μοιράζονται μαζί σου το νησί, τίποτα δεν υπάρχει χωρίς τη σχέση χωρίς το ξόδεμα, τιποτα δεν μπορεί υπάρχει μόνο του ούτε το ταξίδι χωρίς το προορισμό, ούτε ο προορισμός χωρίς ταξίδι, ούτε εσύ χωρίς το κόσμο γύρω σου ούτε ο κόσμος χωρίς εσένα.
Και τελικά όταν όλα είναι ένα και το αυτό όταν ο άλλος είναι ένα σημείο σαν και εσένα στην ευθεία θα καταλάβεις ότι όταν δεν δίνεις στον άλλον το καρπό τον στερείς από σένα και εσύ θα πεινάσεις, όταν τρέφεις τον άλλον θα τραφείς και εσύ, κάθε σχέση που προσπαθούμε σαν το ταξίδι, γυρίζει σε μας. Και μην αναζητήστε θησαυρό σε ανταμοιβή, αυτό που επιστρέφεται δεν είναι ότι εμείς έχουμε εκτιμήσει ότι αξίζουμε, αλλά ότι πραγματικά έχουμε δώσει χωρίς υπολογισμό και εκτίμηση ανταμοιβής.
Μπορεί να ξεκινούμε μόνοι μα και εάν ακόμη επιστρέψουμε χωρίς άλλο καράβι να πλέει δίπλα μας στο νησί ποτέ δεν θα είμαστε πια μόνοι, το ταξίδι μας οδήγησε στο καλύτερο σύντροφο, στο καλύτερο συνοδοιπόρο, αυτό που αντικατοπτρίζει και περικλείει όλα όσα συναντήσαμε και όλους με όσους μοιραστήκαμε, αυτόν που είναι ο τελικός προορισμός σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι, τον εαυτό μας.
Πέταξα ένα βότσαλο λευκό με μαύρες χαρακιές
στη θάλασσα που απλώνοτανε μπροστά μου
όσο το κρατούσα φαινότανε στο χέρι μου
ασήμαντο μουντό
μα όταν το είδα στο πάτο της θάλασσας
σιμά του ένα βότσαλο στου κάρβουνου το
χρώμα με χαρακιές λευκές
και άλλα λευκά με βρύα πράσινα στη ράχη
και άλλα μαβιά και χρυσαφιά
και όσα τα χρώματα που τάβαψε
η θάλασσα αυτά τα βότσαλα τα ταπεινά
τότε κατάλαβα πως τίποτα
μονάχο του δεν θα μπορούσε νάχει ομορφιά
μ'όλα μαζί αυτά τα βότσαλα σαν
σμίξανε σιμά
γίναν η πιό όμορφη του κόσμου τούτου
η ζωγραφιά.
Posted in: 'Ανθρωπος,Ύπαρξη
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου