Σκέψεις φθινοπωρινής νυκτός

Τι μένει άραγε απ’ όλα αυτά; που πάνε και χάνονται; Όλα αυτά τα χαμόγελα, τα δάκρυα οι ιδέες, οι απολαύσεις και οι δυσκολίες.

Πώς μέσα σ’ αυτό το σύντομο ταξίδι που εσύ αποκαλείς ζωή τα πρόσωπα περνάνε και  άλλα έρχονται, αλλά ζουν σαν μια θολή εικόνα πάνω στα νερά μιας ήρεμης λίμνης και άλλα προσπαθείς να τα πλακώσεις μέσα σε ένα πλήθος νέων αναμνήσεων; Τι μένει σταθερό. Εσύ? Όχι βέβαια.

Κάθε μέρα εσύ δεν είσαι εσύ, είσαι κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο, πάντως σίγουρα διαφορετικό, άρα το εσύ είναι στιγμιαίο.

Τίποτα σταθερό λοιπόν. Όλα τρέχουν, μπρος ή πίσω, στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο μέσα σε μια συνεχή κίνηση που δεν αφήνει τίποτα να μείνει στην αρχική του θέση.

Πως μπορείς εσύ να αναλογιστείς την ζωή σου;  τα ερεθίσματα που αποκόμισες ως τώρα και αυτά που σε περιμένουν για το αύριο; Δεν μπορείς, για τον απλούστερο λόγο πως είσαι συνεχώς σε κίνηση, κινείσαι με τον  ίδιο τρόπο που κινούνται όλοι αυτοί που αγάπησες, σε αγάπησαν, πλήγωσες, σε πλήγωσαν, έμαθες, σου έμαθαν....

Και αν όλοι εσείς κινήστε μαζί τότε πως μπορείς να αναγνωρίσεις ποιος σου προκάλεσε τι ;  Πως μπορείς να κρίνεις αυτά που σου συμβαίνουν ή που σου συνέβησαν στο παρελθόν όταν πια δεν είσαι αυτός που ήσουν όταν σου συνέβαιναν;

Ιδέα, ψάξε να βρεις τι μένει σταθερό μέσα σου, τότε ίσως αποκτήσεις την σωστή οπτική...

Posted in: 'Ανθρωπος