Ο κύριος πιτσιρικάς

Το καλοκαίρι του 1982 , σε ένα ηλιοκαμένο πιτσιρικά, σε μια βεράντα που φυσούσε δυνατά,  μια αγαπημένη θεία του έδωσε τις παρακάτω λέξεις για να γράψει ότι του κατέβαινε στο μυαλό μ’ αυτές.

Αράζω, μέταλλο, φωτιά, φτερά, νερό, σπλάχνα, μαχαίρι, καρδιά, αποκάλυψη, ρίζα, ώρα.

 Έτσι λοιπόν αυτός έγραψε:

Μες’ απ’ τα σπλάχνα της καρδιάς μου που μόνο η φωτιά, το μέταλλο και το νερό μπορούν να σβήσουν και καθώς η στιγμή της παντοτινής αποκάλυψης, της πραγματικής ρίζας του κόσμου αρχίζει… εγώ σφάζω με το μαχαίρι την ησυχία της στιγμής και απαλός σαν τα φτερά την αράζω στο κρεβάτι μου.

Απόψε την χειμωνιάτικη αυτή βραδιά του 2009, ένας  χλωμός – από τα χρώματα της πόλης – κύριος, σε μια πολύ μοντέρνα έντονη κουζίνα, έχοντας στο μυαλό του την αγαπημένη αυτή θεία του με τις ίδιες λέξεις γράφει:

Δεν ήταν το μέταλλο του μαχαιριού που ήταν κρύο και με έκανε να αποτραβηχτώ,  δεν ήταν η φωτιά που ήταν καυτή που μ’ έκανε να πετάξω με τα νέα μου φτερά και την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, ήταν η αποκάλυψη πως στα σπλάχνα της δεν ήταν η στιγμή της αποκάλυψης  της πραγματικής  ρίζας του κόσμου αλλά η ώρα που το νερό ήταν έτοιμο και έπρεπε να κάνω ένα ντους.

Τι θα μπορούσε άραγε να σκεφτεί κανείς....

Posted in: 'Ανθρωπος,Χρόνος